Ξέρω τι κάνεις.
Ξέρω τι βλέπεις.
Όπως σκέφτομαι το ίδιο θα κάνεις κάθε φορά…
Ξέρω τι σκέφτεσαι.
Δύο σαν ένα.
Σήμερα άσε μόνο την Σελήνη να σκοτεινιάσει για λίγο, τόσο δα λίγο, ίσα ίσα για να χαρίσει σε χιλιάδες μάτια ένα θέαμα.
Μα αυτή δεν είναι νύχτα για θέαμα, δεν είναι νύχτα για χαζέματα και ματιές κενές τρώγοντας, γελώντας και κοιτώντας το φεγγάρι.
Επιμένω.
Όχι με τίποτα, αυτά τα φεγγάρια δεν ανήκουν σε όλους.
Πάνω στο χορό τους δεν έχουν δικαίωμα να χορέψουν όλοι…
Άνθρωποι μονάχοι...
Έστω κι αν ο ένας είναι εδώ και ο άλλος βρίσκεται εκεί. Αυτό είπα.
Ας είναι κι έτσι.
Ας το δει ο ένας από τους δύο.
Έτσι θα είναι σαν να το βλέπουμε μαζί.
Δυο σαν ένα...
Σαν δίδυμα φεγγάρια που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό.
Εγώ αρνούμαι να το δω.
Όχι έτσι. Ποτέ.
Είναι βλέπεις που αυτό το φεγγάρι είδε με τα μάτια του ολοζώντανο τον έρωτα.
Είναι βλέπεις που αυτό το φεγγάρι άκουσε την φωνή του…
Σκέπασε, χάιδεψε, άγγιξε και ένιωσε μαζί του...
Έτσι ξαφνικά, όπως έγιναν όλα…
Για του Έρωτες λοιπόν…
Για εκείνους τους έρωτες, που ξεκινούν απρόσμενα.
Και πάντα κάνουν την ίδια ευχή
Να μη χαθούν έτσι ξαφνικά.
