Γράφουμε, διαβάζουμε, ακούμε για χωρισμούς, για τον πόνο, για το πόσο δύσκολο είναι και για το πόσο χρόνο μας παίρνει για να ξεπεράσουμε αυτή τη περίοδο της ζωής μας.
Όμως δεν έχω δει κανέναν από όλους αυτούς να αφιερώνει λίγο από το χρόνο του για να μας ενημερώσει τι έγινε τελικά μετά; Κι έτσι πάντα μένω με την απορία. «τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί ξηγιέστε έτσι»; Είναι σα να βλέπετε μια ταινία και να σας παίρνει ο ύπνος, χάνοντας το τέλος. Είναι σα να διαβάζετε ένα παραμύθι και να κλείνετε το βιβλίο στη τελευταία σελίδα!
Μετά λοιπόν από πολλές συζητήσεις με πρώην πληγωμένους φίλους και γνωστούς, αποφάσισα να αφιερώσω εγώ λίγα λεπτά, για να αποτυπώσω λίγη πραγματικότητα, τιμής ένεκεν για όλον αυτό τον άσκοπο «πόνο » που έχω ακούσει.
Λίγο καιρό λοιπόν μετά, έχεις σχεδόν ξεχάσει. Όχι εντελώς, αλλά τόσο όσο! Τόσο όσο να μη σε πονάει η σκέψη. Οι πληγές σου, έχουν ήδη κλείσει. Η ματιά σου είναι πιο καθαρή και η σκέψη σου πιο αντικειμενική. Τόσο, ώστε να αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Δε μετανιώνεις, αλλά πλέον, κοιτάζεις με ευγνωμοσύνη τα νέα σου παραδείγματα. Αντικρίζεις τα νέα σου μαθήματα κατάματα! Έπειτα από τούτη τη διαδικασία, παρατηρείς ότι έχεις αλλάξει.
Αυτή λοιπόν είναι και η ουσία. Η κάθε σχέση σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Αυτός, είναι ένας καθαρός απολογισμός. Δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι εδώ, δεν υπάρχουν εγωισμοί. Αυτό που υπάρχει είναι συνειδητοποίηση. Είναι η στιγμή που κατανοείς αυτά που μέσα στη τύφλωση σου δε μπορούσες να εξηγήσεις. Λύνεις το γρίφο, αποκωδικοποιείς μια νέα ανθρώπινη συμπεριφορά. Και έπειτα ηρεμία. Αισθάνεσαι ξεκούραση.
Έχει χαλαρώσει η ένταση, η αγωνία, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, επειδή δε παρακινείσαι πια ψυχολογικά απ το συναίσθημα. Είναι πια η στιγμή που αφήνεις πίσω ό,τι έγινε, που δε θυμάσαι πια λεπτομέρειες. Βασικά που δε θυμάσαι καμία λεπτομέρεια, ακόμα κι αν προσπαθήσεις. Έχει σχεδόν σβήσει και η εικόνα του ίδιου του ανθρώπου. Τόσο, που αναρωτιέσαι «είναι δυνατόν»;
Ήδη πιάνεις τον εαυτό σου μετά από καιρό να μη χαμηλώνει το βλέμμα του όταν τυχαίνει να συναντηθεί με κάποιου άλλου, ήδη τα μάτια σου ξανά έγιναν εκφραστικά. Και γενικά καταλήγω στο ότι σου έχει περάσει, όταν δε καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει. Όταν ξυπνάς με χαμόγελο, και ως το βράδυ που ξαπλώνεις βρίσκεται ακόμα εκεί. Όταν συνειδητοποιείς, ότι έχει περάσει καιρός που δεν έκανε βόλτα στο μυαλό σου, και όταν πέρασε, δεν έμεινε. Απλά έφυγε!
