Ποιο είναι τελικά το άλλο μου εγώ;

Ποιο είναι τελικά το άλλο μου εγώ;(πηγή pixabay)

Έχουν υπάρξει αμέτρητες φορές, κατά το πέρασμα των χρόνων που τα θέλω, οι στόχοι και οι πράξεις μου φάνηκε να συγκλίνουν απόλυτα με τις επιθυμίες των γύρω μου. Γεγονός που έκανε τους άλλους ιδιαίτερα χαρούμενους και ικανοποιημένους από τις επιλογές μου μεν, υπήρξε όμως αφορμή για να μου γεννηθούν πολλές απορίες δε. 

Οικογένεια, φίλοι, καθηγητές και αργότερα εργοδότες, βρισκόντουσαν πάντοτε υποσυνείδητα στο κέντρο του κυκλώνα των αποφάσεών μου, λειτουργώντας συχνά ως κάτοπτρο των σκέψεων και των πεποιθήσεών μου. Σαφώς τίποτα από όλα όσα έκανα, δε με βρήκε ποτέ αντίθετη και απρόθυμη. Το συνειδητό μου, θα ήταν τουλάχιστον αχάριστο εάν έλεγα πως καταπίεσα κάποια δική μου επιλογή και έπραξα αντίθετα με τις αρχές μου. Το πρόβλημα όμως που γέννησαν οι παρατηρήσεις μου, δεν ήταν ακριβώς αυτό.

Λένε πως έχεις  μόνο μια ζωή και πρέπει να τη ζήσεις με τα λάθη σου και τις επιλογές σου.

Δε χωρούν μικρότητες και ευθυνοφοβίες. Εάν μάλιστα απορρίψουμε και τις απόψεις του Πλάτωνα περί μετενσάρκωσης και αθανασίας της ψυχής, μας μένει ένα οριοθετημένο χρονικά, πέρασμα από τον κόσμο που ζούμε, μέσα στο οποίο καθοριζόμαστε από αυτά που κάνουμε και όχι από αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε. 

Πόσες προτροπές για να ακολουθήσω τα όνειρά μου, πιστεύετε πως έχω ακούσει κατά καιρούς; Αμέτρητες θα τολμήσω να πω. Ταυτόχρονα όμως τα κοινωνικά πρέπει, πάντοτε οριοθετούσαν τις επιτρεπόμενες δράσεις όλων μας. Τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να δέχεσαι, τι πρέπει να ακούς, πώς πρέπει να φέρεσαι. Πάντα να καθορίζομαι από κάτι το ακαθόριστο, όχι το ίδιο κάθε φορά, που όμως θα τυλίγει σε καλούπια τη σκέψη και την πράξη μου με τρόπο σχεδόν ακατανόητο. 

Στη μέση όλων αυτών των επιδράσεων, πάντα, ένα σώμα πλασμένο και ολοκληρωμένο πλέον, με πλάτες χτισμένες ή  μη, να φτάνουν πάντα στο σημείο να σηκώνουν τα  βάρη των αποφάσεών τους. Κάπου εκεί, ήταν το σημείο που συνειδητοποίησα όμως πως οι πλάτες μας δεν σηκώνουν πια το βάρος των δικών  μας αποφάσεων. Χωρίς φυσικά να μιλάω για το ακρότατο σημείο του να καταπιέσει κανείς τον εαυτό του και να λειτουργήσει ως φερέφωνο των άλλων ρυθμίζοντας τα πλαίσια της ζωής του σε αυτές τις προοπτικές, όλοι λίγο πολύ χάνουμε την κυριότητα των επιλογών μας. 

Αυτό είναι που με ξύπνησε από τον λήθαργο της ουτοπίας και με επανάφερε στην πραγματικότητα. Εάν ζούμε την ζωή μας αντικατοπτρίζοντας τις κοινωνικές επιταγές και τις επιλογές των άλλων σε προσαρμογή στον δικό μας χαρακτήρα, τότε κατά πόσο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ποιος είναι ο χαρακτήρας μας; Πώς ξέρεις πραγματικά ποιος είσαι, εάν αυτό που είσαι δεν  καθορίζεται απόλυτα και εξ ολοκλήρου από εσένα; Ποιο είναι το εγώ σου που βροντοφωνάζεις και υποστηρίζεις θερμά, εάν τελικά αυτό περιορίζεται και καθορίζεται από το εγώ κάποιο ή κάποιων άλλων; 

Και αν τόσα χρόνια λειτουργώ, ζω και παλεύω για το εγώ που θέλουν οι άλλοι να είμαι… Ποιο είναι τελικά το άλλο μου εγώ;