Άσε με να κλέψω λίγο από τη λάμψη των ματιών σου

Άσε με να κλέψω λίγο από τη λάμψη των ματιών σου(πηγή pixabay)

Δύσκολη η αγάπη μάτια μου, μα πια το ξέρω πως ολάκερος ο εαυτός μου έχει παραδοθεί σε εσένα, όλο το είναι μου σου ανήκει. Κάθε πτυχή του χαρακτήρα μου ξετυλίχτηκε σιγά σιγά στα μάτια σου, κάθε κομμάτι της ψυχής μου είναι πια γνώριμο, δικό σου, δέξου το ως δώρο για να ολοκληρώσεις το παζλ της αγάπης μας.

Καθόλα επώδυνη η διαδικασία, αμέτρητες φορές ένιωσα δάκρυα να κυλούν καυτά στο πρόσωπο μου, νιώθοντας να κυνηγώ χίμαιρες, να θέλω να βρω την άκρη στο λαβύρινθο του μυαλού σου, να ακολουθώ τα ίχνη των σκέψεων σου, χαμένη στη μετάφραση. Μα τώρα πια σε αποδέχτηκα, σε άφησα λεύτερο, περήφανη για την μοναδικότητα σου.

Τα λόγια σου απλά, λιτά και λιγοστά, με βάθος και ουσία, δεν είχαν πάντα νόημα για μένα, μέχρι που έμαθα να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, να αφουγκράζομαι την χροιά της φωνής σου που φανέρωνε άλλοτε κρυμμένο πόνο και παράπονο και άλλοτε έντονο θυμό και φόβο. Μα πιότερο έμαθα να αναγνωρίζω τον ήχο των σιωπών σου...

Λάτρεψα το μυστήριο που δημιουργήσεις γύρω σου, προκαλώντας με και προσκαλώντας με να το ανακαλύψω. Ακόμα είμαι στην αρχή, λαχταρώ τόσο να το ξεδιαλύνω, μα κάθε μέρα αν και φτάνω σιμά στη λύση του, ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μου και η προσπάθεια συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον.

Στην κάθε προστριβή βυθίζομαι σε σκοτεινά θολά νερά, μένω δίχως ανάσα μα την κατάλληλη στιγμή με τραβάς και πάλι στη επιφάνεια ζεσταίνοντας με, με θέρμη της καρδιάς σου. Και το συγγνώμη βγαίνει αβίαστα από τα χείλη μου, μια τόση δα λεξούλα που φέρνει γαλήνη , ηρεμία , λύτρωση. Νιώθω νικήτρια δίπλα σου, ακόμα και αν έχασα τη μάχη. Γιατί δεν με μέλει πια να προπορεύομαι, αλλά θέλω απλά να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο, κρατώντας μου το χέρι, να ακολουθήσουμε το άγνωστο μονοπάτι που χάραξε η ζωή για μας. 

Έπαψα να περιμένω στην γωνία για το επόμενο λάθος σου, έπαψες να προσπαθείς να λειάνεις  άτσαλα τις άγριες πλευρές μου, διαλέξαμε να σαλπάρουμε στην γαληνεμένη θάλασσα, μακριά από την άγρια τρικυμία . Ο κόσμος με τσάκισε καλέ μου, με έσπρωξε στο κενό, με γέμισε πληγές, μα εσύ εκεί έτοιμος να με γιατροπορέψεις, ολάκερος μια αγκαλιά, δύο χέρια στιβαρά που τυλίγονται πρώτιστα γύρω από το σώμα και κατόπιν γύρω από την ψυχή. Είσαι η έμπνευση, το χαμόγελο μου, το φως μέσα στα σκοτάδια μου.

Γύρε στο πλευρό μου και κοιμήσου, θέλω να ακούω τη ρυθμική σου αναπνοή γλυκό νανούρισμα στα αυτιά μου, δώσε μου ένα τρυφερό φιλί για καληνύχτα κι εγώ θα σου ψιθυρίζω όλο το βράδυ το όνομα μου, για να ξυπνήσεις με τη σκέψη μου. Άσε με μόνο να κουρνιάσω σε μια γωνίτσα των ονείρων σου, να κλέψω λίγο από τη λάμψη των ματιών σου, να κόψω λίγα λουλούδια από τον κήπο της καρδιάς σου, στολίζοντας σε με την χρυσόσκονη της αγάπης μου. Για αντάλλαγμα το μόνο που έχω να σου δώσω, ένα φιλί στα σφαλιστά σου βλέφαρα, μια αγκαλιά γεμάτη συναισθήματα και την υπόσχεση ότι όταν ξυπνάς θα είμαι πάντα εκεί...δίπλα σου...Για όσο με έχεις ανάγκη, για οσο πρέπει , για όσο το  θέλουμε και οι δυο.