Η ανιδιοτελής αγάπη δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της

Η ανιδιοτελής αγάπη δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της(πηγή pixabay)

Τώρα που καταλάγιασαν οι πόθοι, τώρα που εξοστρακίσαμε κάθε εγωισμό, τώρα που κουραστήκαμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο, που δεν ακονίζουμε, πια, μαχαίρια κάτω από τις γλώσσες μας. 

Τώρα που τα συναισθήματα δεν μοιάζουν,  πια, αιχμηρά αντικείμενα, που τα λόγια μαλακώσανε και τα βλέμματα ημερέψανε, τώρα που ο έρωτας δεν ξεσκίζει πια τις σάρκες και τις ψυχές μας σαν πεινασμένο ζώο. Τώρα πια έχω να σου πω πως σ΄αγαπάω. Όχι υπό προϋποθέσεις. Ούτε χωρίς να θυσιάζω τίποτα. Όχι τύπου "ναι μεν, αλλά". Ούτε ως ένα σημείο. Σ΄αγαπάω μέχρι εκεί που βάζω φωτιά στον εγωισμό μου και τον καίω. 

Αυτόν τον εξοστρακισμένο που , καμιά φορά, επιστρέφει.

Όχι με εκείνη την αγάπη την κτητική, την γεμάτη αίμα και πληγές, αλλά εκείνη που σε αφήνει ελεύθερο, που σε αποδεσμεύει, που δεν οριοθετεί. Που αγαπάει ό,τι αγαπάς. Ακόμα και τη φυγή σου.

Άλλωστε ούτε εγώ είμαι δική σου, ούτε εσύ δικός μου, ούτε τα παιδιά μας ιδιοκτησία μας. Κανείς δεν είναι κανενός. Μόνο στιγμές δανείζουμε και δανειζόμαστε ο ένας απ΄τον άλλον. Συναισθήματα μοιραζόμαστε. Και το μεγαλύτερο όλων αυτό. Ναι, αυτό! Η αγάπη !

Στην μοναδική, αληθινή και ουσιαστική μορφή της. Την ανιδιοτελή. Και η ανιδιοτελής αγάπη δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της.
Τα δίνει όλα απλόχερα και δεν ζητά, ούτε ζητιανεύει.
Οτιδήποτε άλλο είναι ,απλά, αλισβερίσι.
Δοσοληψία μοστραρισμένη με καρδούλες.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ