Αντέχεις ψυχή μου...

Αντέχεις ψυχή μου...(πηγή pixabay)

Αντέχεις ψυχή μου, με μια δύναμη που ανακάλυψες, σε κάθε σου στιγμή που έκλεινες τα μάτια σου και δεν ήξερες τι να κάνεις... Απόγνωση... Αντέχεις ν' ακούς, να κάνεις και να παλεύεις γι' αυτά που έχεις και γι' αυτά που θέλεις.

Ανασηκώνεις το ανάστημά σου, ανεβαίνεις ανηφόρες και  σκαρφαλώνεις εκεί που σε κυριεύει ο φόβος... Περήφανα περνάς φουρτουνιασμένη θάλασσα και μετράς κύματα με τα πονεμένα σου χέρια.

Αντέχεις ν' αράζεις ψυχή και σώμα στη γαλήνη που φεύγει τόσο γρήγορα. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και προχωράς κυνηγημένος από την καθημερινότητα σου. Αφουγκράζεσαι τις ανάσες των δικών σου ανθρώπων και θέλεις να πας πάρα πέρα γι' αυτούς, ακόμα ένα βήμα, ακόμα μια πράξη για την αγάπη, γι' αυτούς που αγαπάς. Κρατάς αστραπές, ανέμους, βροχές και απλώνεις σαν ασπίδα να προστατεύσεις αυτό που δημιούργησες, αυτό που έδωσες σάρκα και οστά... μία ή δύο ή τρεις,ή τέσσερις ψυχές.

Αντέχεις ν' απομακρύνεις το κακό και να επουλώνεις πληγές που ανοίγει μια λέξη, μια κουβέντα, ένα χαστούκι, ένα λάθος. Χαρακώνεις το ΕΙΝΑΙ σου και ζωγραφίζεις με κάθε σταγόνα από το αίμα σου τους κύκλους της ζωής σου.

Αντέχεις σ' αυτό το άνισο παιγνίδι του πεπρωμένου και ακτινοβολείς θετικότητα, ανεβάζοντας έτσι τις προσδοκίες... Ωριμάζεις πατώντας στη γη  και κοιτάζοντας εκεί που δεν πέταξες ποτέ... τον ουρανό. Διώχνεις τα σύννεφα που σκεπάζουν όλα όσα εσύ δημιούργησες και σκορπάς χρώματα... κόκκινο, μπλε, πράσινο, λευκό...

Αντέχεις να φωτίζεις τα σκοτάδια που είναι γραμμένα και όρισαν το μερτικό σου. Φωτίζεις, από το μέσα σου, με μια απίστευτη αγάπη, το δρόμο, αυτού που έδωσες εσύ σάρκα, οστά και ψυχή.

Άντεξες, αντέχεις και θ' αντέξεις, ακόμα, κι' όταν πετάξεις στον απέραντο γαλάζιο ουρανό......