Όλα ήταν αλλιώτικα όταν εμείς ήμασταν παιδιά!
Ως κι η 25η Μαρτίου στη δική μας εποχή ήταν διαφορετική!
Το σχολείο, οι γιορτές, οι παρελάσεις, ο πατριωτισμός, η συγκίνηση, ΌΛΑ!
Τα χρώματα που φορούσαμε στην παρέλαση, ήταν αυστηρά και μόνο τα χρώματα της Σημαίας μας! Άσπρο και μπλε! Τίποτα άλλο!
Ούτε πορτοκαλιές και κόκκινες λεπτομέρειες, ούτε καρουδάκια αλά burberry, ούτε κασκολάκια για στυλ και άποψη, ούτε ένα σωρό άλλα αξεσουάρ, που τώρα μετατρέπουν τις παρελάσεις σε πασαρέλες...
Άσπρα πουκαμισάκια ή μπλούζες ζιβάγκο και μπλε παντελόνι με τσάκιση τ΄αγόρια και μπλε φούστες μέχρι το γόνατο τα κορίτσια και άσπρη κορδέλα στα μαλλιά!
Μετά τον εκκλησιασμό στοιχιζόμασταν στη σειρά με λεβέντικο παράστημα! Ίσιο το κορμί, το κεφάλι ψηλά, ίσιοι οι ώμοι!
Ο δάσκαλος με τη σφυρίχτρα έδινε το ρυθμό για το βηματισμό κι η παρέλαση ξεκινούσε: «Εν, δυο, εν, δυο... ααααριστερό...»
Πρώτα τα Νήπια με τα σημαιάκια στο χέρι, μετά το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και τελευταίος ο Στρατός!
Η καρδούλα μας χτυπούσε μη και χάσουμε τον βηματισμό και δε περάσουμε λεβέντικα, ή δεν πατάμε πάνω στις γραμμές, όχι τίποτα άλλο, δε θα μας πήγαιναν εκδρομή την επόμενη, αλλά και ποιός θα άντεχε τη γκρίνια του παππού για τη «σημερινή νεολαία» που βαριέται!
Μετά την παρέλαση κι αφού κερνιόμασταν το λουκουμάκι από τον Πρόεδρο της Κοινότητας, μαζευόμασταν στην Πλατεία όπου ακολουθούσαν οι χοροί!
Εθιμοτυπικά η επέτειος της 25ης Μαρτίου τελείωνε με τις «Σουλιώτισσες» (τα κορίτσια της έκτης και του Γυμνασίου) στο «χορό του Ζαλόγγου» και τα βουρκωμένα από συγκίνηση μάτια των παρευρισκομένων!
Το πιο ωραίο όμως ήταν, ότι μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου πάντα τρώγαμε το πρώτο παγωτό της χρονιάς!
Δε 'πα να έβρεχε, δε 'πα να είχε τα κισάτια του ο Μάρτης και να ξεφύσαγε παγωμένο αέρα, εμείς δε πτοούμασταν με τίποτα!
Παγωτό θα τρώγαμε!
Όσο κρύο κι αν είχε, ήταν Νόμος απαράβατος!
Την 25η άρχιζε επίσημα το «πρωτάθλημα παγωτού» , που τελείωνε τον 15αύγουστο!
Μόλις τέλειωναν παρέλαση και χοροί, τσεπώναμε το διφραγκάκι και βουρ για το ζαχαροπλαστείο!
Γιόμιζαν με άσπρα πουκαμισάκια τα ζαχαροπλαστεία του χωριού!
Τάχα μπαίναμε στην ουρά, αλλά ποτέ δε κρατούσαμε τη σειρά, πάντα τσακωνόμασταν ποιός θα πάρει πρώτος και τρελαίναμε με τη φασαρία το Χρήστο και τη Σούλα που δεν ήθελαν να χαλάσουν κανενός μας την καρδιά!
Σκοτωμός γινόταν για δυο μπάλες παγωτό σοκολάτα και φυστίκι, για μια «καραμπόλα», ή για μια «τρελή πατούσα!»
Οι πιο μεγάλοι για να μη μπλέξουν στην ουρά, το 'παιζαν αριστοκράτες και πήγαιναν και καθόντουσαν στο ζαχαροπλαστείο της κυρά Κούλας για γλυκό και στο δρόμο για τα σπίτια μας το 'παιζαν υπεράνω ενώ έσκαζαν απ' τη ζήλια τους που εμείς ήδη μετρούσαμε το πρώτο μας παγωτό στο πρωτάθλημα!
Εκείνα τα ωραία χρόνια που το κάθε παγωτό που τρώγαμε είχε δική του αξία και «μετρούσε»…
