Χαράζει η σκέψη πατημασιές στην άμμο…
Σημάδι ότι κάποιος πέρασε από δω.
Πέρασες…
Άφησες με τις πράξεις σου το τίποτα.
Φάνηκες στα μάτια μου μικρός.
Φάλτση και παράφωνη παρένθεση.
μέσα στην ανάγκη του εφήμερου υποταγμένη.
Πέρασες…
Στη βρεγμένη με αυταπάτη διαδρομή…
Ανάσα δανεική και ανυπόστατη.
Ονειράκι στοιχειωμένο με του Ιούδα το φιλί, που βιάστηκε να φύγει,
σέρνοντας για τέλος μια κάλπικη συγνώμη και τη διεφθαρμένη του ψυχή.
Όχι, δεν άλλαξε η πατημασιά σου τον κόσμο μου.
Δε με γονάτισαν οι φθηνές σου υπεκφυγές.
Δε με θανάτωσε η σιχαμερή σου υποκρισία.
Σήκωσε κυματάκι η θάλασσά μου και σε διέγραψε.
Το ‘νιωθα πως δεν ήσουν ο μεγάλος ουρανός.
Ένα ναυλωμένο αστεράκι, χαρισμένο στην ηδονή..
πόσο φως να χωρέσει;
Μασκαρεμένο μου ανάστημα μη νοιάζεσαι, μου πέρασες…
Ξεντύσου τις δήθεν ενοχές και τις μετέωρες αισθήσεις…
Στην άμμο σου εσύ…
Στα εύκολα με τις ‘’εύκολες’’ πατημασιές.
