Η Αγάπη δε θα βρεθεί μέσα στην τυπολατρία των ημερών. Ας την αναζητήσουμε μέσα μας

Η Αγάπη δε θα βρεθεί μέσα στην τυπολατρία των ημερών. Ας την αναζητήσουμε μέσα μας

Μια μεγάλη μέρα προσδοκά ο χριστιανικός κόσμος. Την Ανάσταση που συμβολίζει την αυτοθυσία της αγάπης. Την Ανάσταση που συμβολίζει την προσωπική αναγέννηση, μέσα από την εσωτερική ενδοσκόπηση στα λάθη, στα πάθη και στους φόβους μας.

Αν κάτι πρέπει να αναζητήσουμε μέσα στις καθιερωμένες τυπολατρίες των ημερών, είναι το βαθύτερο νόημά τους. Είναι η δύναμη της αγάπης αυτή που θα επιτρέψει στον άνθρωπο να βρει την εσωτερική του γαλήνη. Η αγάπη για τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το την καταγωγή του, το χρώμα ή την πίστη του.

Είναι οξύμωρο να υμνεί και να τιμά κανείς τη θυσία που έγινε στο όνομα της αγάπης για τον άνθρωπο, όταν την ίδια στιγμή η δική του αγάπη, ο σεβασμός και η αποδοχή της ανθρώπινης υπόστασης είναι μονοδιάστατη και επιλεκτική.

Κι επειδή αυτό το κομμάτι που χωράει μέσα του τον ρατσισμό, τον φανατισμό και το αίσθημα μιας λανθασμένης ανωτερότητας ακούγεται πολύ γενικό κι αόριστο για πολλούς, ας στρέψουμε το βλέμμα στον μικρόκοσμό μας.

Ας αναζητήσουμε, τουλάχιστον, μέσα του τα λάθη εκείνα που απομάκρυναν την καρδιά μας από τους ανθρώπους δίπλα μας και τις συμπεριφορές εκείνες που στράφηκαν σκληρές, ίσως και άδικες ενάντια σε ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.

Τα πλούτη, η κοινωνική θέση και το μορφωτικό επίπεδο δεν πρέπει να είναι τα κριτήρια με τα οποία θεωρούμε εαυτόν καλύτερο ή εκλεκτό. Η ζηλοφθονία για όσα έχει πετύχει ο άλλος με το σπαθί του, γιατί επένδυσε τον κόπο του ή το πορτοφόλι του  για να πετύχει,  δεν πρέπει να είναι ο λόγος  για να απαξιώνουμε την επιτυχία του. Ο εγωισμός που χτίζει τείχη πάνω σε απόλυτες σιωπές, δεν πρέπει να είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της συνύπαρξής μας.

Κι αφού αναμετρηθούμε με τους ανθρώπους που μοιράζονται αυτόν τον μικρόκοσμό, ας στρέψουμε στον βλέμμα στον άνθρωπο δίπλα μας.  Η συντροφική αγάπη στηρίζεται πάνω στον αμοιβαίο σεβασμό, στην εμπιστοσύνη και στο νοιάξιμο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συντροφικές σχέσεις περνάνε τη δική τους κρίση στην εποχή μας, η αγάπη πρέπει να αναζητήσει ξανά  τα γνώριμα της χνάρια μέσα στο σπιτικό μας. Από εκεί πρέπει να αρχίσει για να διαχυθεί σε όλον τον κόσμο.

Ένας άνθρωπος που είναι δυστυχισμένος ή ανικανοποίητος μέσα στην καθημερινότητά του, δεν μπορεί παρά να βγάζει αυτήν την πίκρα του προς τους άλλους. Ως άμυνα ή ως αντίδραση.  Καμιά Ανάσταση από μόνη της δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η αγάπη θα βρει τη θέση της ως διά μαγείας ανάμεσα σε δυο καρδιές που έχουν απομακρυνθεί. Η αγάπη θέλει φροντίδα και προσπάθεια . Και τούτες οι μέρες μας θυμίζουν πως θέλει και θυσίες.

Γι’ αυτό, ας αναλογιστεί ο καθένας από μας τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει για να δεχτεί μέσα του την Αγάπη ως πράξη υπέρβασης, την Αγάπη ως το νόημα της Ζωής.