Ο Γλάρος Ιωνάθαν πετούσε για την χαρά του πετάγματος.
Η επιμονή του στο όνειρο, δεν είχε όριο.
Δεν το μετρούσε στο ζύγι.
Απλά το ένιωθε. Κι έτσι έμενε βαθιά συνδεδεμένος με το βαθύτερό του είναι.
Λόγω αυτής της επιμονής έγινε απόβλητος από το υπόλοιπο σμήνος, ο συλλογικός του τρόπος σκέψης, χαρακτηρίστηκε προβληματικός.
Ούτε τότε τα παράτησε.
Αντίθετα αυτός, τελειοποιούσε περισσότερο το πέταγμά του.
Κι τότε αυτοί που τον χλεύαζαν, αυτοί που τον πέταξαν έξω από το δικό τους σμήνος, τον ζήλεψαν πολύ.
Ζήλεψαν το πάθος του, την επιμονή, την πίστη στο όνειρο. Όλα πάνω από την κοινωνική επιταγή.
Έφυγε μακριά θυμωμένος, απογοητευμένος και πληγωμένος, από την τόση απόρριψη.
Μα πείσμωσε και επέστρεψε.
Όχι για να εκδικηθεί.
Μα για να τους πείσει πως αν το ήθελαν, θα μπορούσαν να πετάξουν ελεύθεροι και αυτοί.
Να πετούν για τη χαρά και όχι για να ψάχνουν μόνο φαγητό και την υπόλοιπη ώρα να την περνούν καθισμένοι στα βράχια και να μαλώνουν.
Να τους πείσει να κρατήσουν το όνειρο και να μάθουν να παλεύουν για αυτό
Ποτέ δεν έχασε την επαφή με το όνειρο, με το συναίσθημά του.
Δεν έχει σημασία αν στο βάθος ήξερε πως δε θα τους πείσει να αλλάξουν.
Δεν έχει σημασία αν στα μάτια τους ήταν ένα χαζοπούλι που πέταγε αμέριμνο.
Αυτός ένιωθε πως ήταν στον δρόμο του και κανένα σμήνος που συναντούσε, δεν ήταν ικανό να τον κάνει να χάσει τον δρόμο του.
Μοιάζουμε πολλοί με τον γλάρο Ιωνάθαν
Και εμείς θα βρούμε αρκετούς κάτω στο έδαφος, που θα μας πείσουν πως δεν ξέρουμε να πετάμε, πως δεν ξέρουμε που πάμε, ή τι κυνηγάμε.
Θα μας στερούν τη χαρά να πετάμε, πείθοντάς μας πως τα όνειρα δε γίνονται πραγματικά.
Είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι αρνητικοί γλάροι, που ασκούν μεγάλη πίεση
Μα σαν αυτόν, κλείσε τα μάτια και τα αυτιά και αφέσου στο πέταγμα, άστους να ζουν για το φαγητό, άστους να ζουν ξέροντας ποιο είναι το πραγματικό νόημα, μα από φόβο και άγνοια, κάνουν πως δεν το βλέπουν
Και μείνε πιστός στο όνειρο, στην δύναμη των δικών σου φτερών, γιατί αν δεν τινάξεις μόνος τα δικά σου φτερά να πετάξεις, δε θα σε βοηθήσει κανείς να το κάνεις!
Κι αν πληγωθούν τα φτερά σου, μην το πεις, ούτε να το δείξεις, γιατί το σμήνος είναι απορροφημένο στα δικά του φτερά, δε νοιάζεται να γιατρέψει τα δικά σου.
Ζήσε σαν ένας άλλος Ιωνάθαν Λίβινγκστον:
Ελεύθερος, περήφανος και ονειροπόλος.
