Υπήρξε κάποτε ένα καλοκαίρι που όλα ήταν διαφορετικά.
Ο ήλιος, πιο λαμπερός από ποτέ, έριχνε φως στις αποφάσεις και τις ιδέες μου. Το κύμα της θάλασσας μπροστά στο μικρό ενοικιαζόμενο δωμάτιο, ήταν πάντοτε μαζί μου απαλό και ζεστό, χάιδευε με χάρη τα πόδια μου χωρίς να αφήνει βίαια ίχνη στην άμμο. Το βιβλίο που με συντρόφευε, βρισκόταν καθημερινά σε καινούριο κεφάλαιο στα χέρια μου, χωρίς να χάνει στιγμή το ενδιαφέρον του στη σκέψη μου. Εικόνες γρήγορες, που διψούσα να αναπαραστήσω νοητικά, ξεπηδούσαν μέσα από τις σελίδες και έκαναν τις ώρες να περνούν σαν δευτερόλεπτα.
Έβγαινα, θυμάμαι, από το νερό βιαστικά και έπεφτα στην πετσέτα με αγωνία για να ταξιδέψω. Επόμενος προορισμός Σιάτλ, Πόρτλαντ και άλλα τόσα μέρη που δεν έχω δει ποτέ κι όμως σχεδιάζονταν γλαφυρά στο μυαλό μου.
Κάθε σελίδα και ένα συναίσθημα.
Με έπαιρνε το σκοτάδι εκεί, μέχρι που θυμόμουν πώς όταν βράδιαζε είχα αλλού να ταξιδέψω. Δεκαεννέα χρόνια στο ίδιο μέρος, το ίδιο καλοκαίρι, η ίδια παραλία, το ίδιο πρόγραμμα. Μα κι όμως, κάθε φορά υπήρχε κάτι καινούριο. Κάτι που περίμενε να το ανακαλύψω, μια νέα γεύση να γευτώ, μια νέα γειτονιά να περπατήσω, ένα νέο σημείο να κοιτάξω την θάλασσα.
Με ένα ποτήρι κοκτέιλ μαργαρίτα στο χέρι, μίλαγα για την ζωή και για έναν νέο κύκλο που ήθελα να ανοίξω. Γευόμουν το αλάτι και ανυπομονούσα να έρθει το ξημέρωμα. Δεν κοίταζα τα αστέρια, ούτε την θάλασσα. Κοιτούσα μόνο μπροστά. Πάντα μου άρεσε να κοιτάζω στα μάτια...
Το ξημέρωμα με έβρισκε με μια τεράστια, πορτοκαλί φούτερ ζακέτα να τουρτουρίζω από το κρύο, μα να μην με νοιάζει. Σε εκείνη, την ίδια θάλασσα που ήμουν το μεσημέρι, μα έμοιαζε τόσο διαφορετική. Άνοιγα την ψυχή μου, με τον ίδιο τρόπο που άνοιγα τις σελίδες του βιβλίου μου λίγες ώρες νωρίτερα. Μιλούσα για τα πάντα, τους στόχους και τα όνειρά μου, τις ιδέες και τις φιλοδοξίες μου. Ταυτόχρονα σχεδίαζα το επόμενό μου βήμα. Ήμουν έτοιμη, βλέπεις να ανοίξω έναν νέο κύκλο, γεμάτη ενθουσιασμό και όνειρα.
Να 'μαστε λοιπόν τώρα, τέσσερα χρόνια μετά. Ο κύκλος μου κοντεύει να κλείσει. Η πορτοκαλί ζακέτα έχει να φανερωθεί μπροστά μου από τότε, μα φαντάζομαι πως έχει πλέον ξεθωριάσει. Δεν είναι η ίδια με παλιά. Αλλά και πάλι, τίποτα δεν είναι ίδιο με παλιά. Τίποτα δεν ήρθε όπως το περίμενα να έρθει εκείνο το καλοκαίρι. Κανένα από τα σχέδιά μου δεν πήγε ακριβώς όπως το είχα προγραμματίσει. Μα είμαι ευγνώμων. Πέρασα πολλά από τότε, σημαντικά και ασήμαντα, άσχημα και όμορφα...
Έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα, μα και επιβεβαίωσα αυτά που ήδη ήξερα. Ορισμένες φορές μου φαίνεται σαν να έχουν αλλάξει τα πάντα, ενώ άλλες σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Έτοιμη να κλείσω τον προηγούμενο και να ανοίξω τον επόμενο μου κύκλο λοιπόν, με φόβο και αγωνία, με νοσταλγία και προσμονή, με ένα κάρο αμφιλεγόμενα συναισθήματα.
Ίσως να μου λείψει αυτή η θάλασσα. Μα ξέρω πως ακόμα και αν την κοιτάξω σήμερα, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα την δω μέσα από τα ίδια μάτια, ούτε εκείνη θα έχει τα ίδια νερά. Μα δεν πειράζει. Γνωρίζω πλέον πόσο τρομακτική είναι η αλλαγή, μα και ταυτόχρονα αναπόφευκτη. Δεν με πειράζει που όλα άλλαξαν, γιατί γνωρίζω.
Γνωρίζω πως υπήρξε κάποτε ένα καλοκαίρι που όλα ήταν διαφορετικά.
