Ήρθε η ώρα να «με» υπερασπιστώ…
Να «με» προστατεύσω απ' το κακό που μου κάνουν οι «μικροί» άνθρωποι της ζωής μου με τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις τους...
Όσο το καλοσκέφτομαι, υπήρχαν πράξεις, τα βέλη που καρφώνονταν στην πλάτη μου μόλις τη γυρνούσα και πότιζαν τα «μέσα μου» με το πιο τοξικό δηλητήριο...
Χωρίς ντροπή και κανένα φιλότιμο δηλητηρίασαν τα συναισθήματα που είχα γι' αυτούς σκοτώνοντας ανελέητα το χρόνο που τους αφιέρωσα.
Κατάφεραν να μετατρέψουν την κάθε καλοπροαίρετη διάθεσή μου, σε παράπονο...
Έδωσα αγάπη κι άφεση αμαρτιών -γιατί έτσι είμαι εγώ-, για να πάρω ως «αντίδωρο», κακεντρέχεια, ζηλοφθονία κι αχαριστία.
Σαν παλιό χαρτονόμισμα ξέφτισα, εξαργυρώθηκα σε λιγότερο από τριάντα αργύρια, που όμως ήταν αρκετά γι' αυτούς, για να με δώσουν στην πυρά χωρίς καμία συστολή...
Οι σιωπές κι οι ανοχές μου, θάφτηκαν, χωρίς να εκτιμηθούν ...και πώς θα μπορούσαν άλλωστε;
Από ποιους; Απ' αυτά τα ανθρωπάκια που εκτός τον εαυτό τους δεν αγαπούν κανέναν;
Δεν είναι άξιοι να λάβουν αγάπη. Είναι ανίκανοι να τη διαχειριστούν.
Άνθρωποι κενοί, χωρίς συναισθήματα, γεμάτοι έπαρση και εγωκεντρισμό.
Κατάφεραν το ακατόρθωτο... Από δίπλα τους να μ' έχουν απέναντί τους!
Κάθε μέρα ο πληγωμένος μου εαυτός, ζητάει να τον ελευθερώσω από τη μίζερη πραγματικότητα που τον καταδίκασαν να βιώνει, και να τον αποζημιώσω γιατί στάθηκα ανήμπορη να τον προστατεύσω από τη μικρότητά τους. Ώρα να σταθώ δίπλα του λοιπόν.
Πέρασα από σαράντα κύματα τη συνείδησή μου, μέχρι να φτάσω στο σημείο ν' αποφασίσω τι θα κάνω μ' αυτούς...
Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα πια. Καμιά συστολή!
Ήρθε η ώρα της Κάθαρσης! Δε θα δείξω κανένα έλεος!
Γιατί οι «συνειδητά ασυνείδητοι» δεν αξίζουν έλεος!
Ανθρωπάκια της ζωής μου τραβήξτε στην άκρη...
Δεν είστε άξιοι να είστε κομμάτι της ζωής μου!
Γιατί όσο κι αν πολέμησα να σας συγχωρήσω, μου αποδείξατε πως είστε «μικροί και λίγοι» για πράξης «μεγαλοσύνης», όπως η συγχώρεση...
Γιατί κι αν ξέρω ν' αγαπώ και να δίνω παραπάνω κι απ' όσο περισσεύει, τη ψυχή μου θα τη μοιράζω πλέον, όπου μπορεί να εκτιμηθεί!
Άνθρωποι λίγοι και μικροί, φύγετε απ' τα μάτια μου μπροστά!
Μου κλείνετε το οπτικό μου πεδίο με τη μικρότητά σας...
Μου «λερώνετε» το βλέμμα, το καθαρόαιμο!
