Όταν οι λέξεις ειπωθούν με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο, έχουν τεράστια δυναμική. Έχουν την ικανότητα να δημιουργούν και να καλλιεργούν το αίσθημα της ασφάλειας, να ξεκλειδώνουν καρδιές, να παρηγορούν, να προβληματίζουν, να δίνουν θάρρος, να κανακεύουν την ελπίδα και να κερνούν χαμόγελα.
Κι αυτή τη δύναμή τους τη γνωρίζουμε και τη χειριζόμαστε ανάλογα. Οι λέξεις προσφέρουν πολλά, αλλά μπορούν να στερήσουν, επίσης, πολλά. Κι αυτό το γνωρίζουμε το ίδιο καλά.
Βλέπεις, είναι αυτές οι ίδιες λέξεις που έχουν τη δύναμη να σκοτεινιάζουν την ψυχή του ανθρώπου όταν ειπωθούν σκληρά, άδικα ή πρόστυχα, έχοντας από πίσω τους τη δειλή πρόθεση να δημιουργήσουν αποστάσεις, να εξυπηρετήσουν εγωισμούς και να δημιουργήσουν την (ψευδή) αίσθηση μιας συναισθηματικής υπεροχής.
Είναι οι λέξεις που χειραγωγούν και είναι οι λέξεις που γίνονται βάλσαμο.
Οι λέξεις είναι ευθύνη. Μια ευθύνη που πληρώνει το τίμημα που της αναλογεί, ανάλογα με τον σκοπό που έρχονται να εκπληρώσουν, με την επίδραση που ασκούν και με τα αποτελέσματα που πάντα τις ακολουθούν.
Χρησιμοποιούνται μη συνειδητοποιημένα πολλές φορές και μετανιώνουν την ίδια στιγμή που πέφτουν στο τραπέζι, αλλά είναι η συνειδητή, προμελετημένη και σκόπιμη χρήση τους αυτή που πληγώνει και χαράζεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου χωρίς επιστροφή.
Τίμημα, όμως, πληρώνει και η σιωπή. Γιατί και η σιωπή είναι ευθύνη.
Η σιωπή, όπως και οι λέξεις, έχει μια διττή σημασία κι ενεργειακή αξία. Κλείνει μέσα της την ασφάλεια της αγκαλιάς, το λαμπερό βλέμμα του έρωτα, την αποδοχή, την κατανόηση. Έχει, ωστόσο, τη δύναμη να υψώνει τείχη, να παγώνει την αγάπη, να γκρεμίζει την εμπιστοσύνη. Τραβά κόκκινες γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους για να δηλώσει απόλυτα την απόρριψη και τη συναισθηματική εγκατάλειψη.
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Είναι φορές που γίνεται αγκάθι και τρυπά με μανία το συναίσθημα του ανθρώπου, χωρίς ενσυναίσθηση και χωρίς ίχνος ανθρωπιάς. Έρχεται να πονέσει, να πληγώσει ή να επιβάλλει μια συναισθηματική «τιμωρία» για να ικανοποιήσει ένα υπερτιμημένο «εγώ. Είναι κάποιες φορές που η ανθρώπινη ματαιοδοξία και ένας υπερόπτης εγωισμός σιωπούν κραυγαλέα για να μπορέσουν να συντηρηθούν και να επιβιώσουν.
Στις ανθρώπινες σχέσεις οι λέξεις και η σιωπή έχουν τη θέση τους. Και την αξία τους. Ίσως, όμως, οι σχέσεις μας να είναι πιο ισορροπημένες αν και τα δυο χρησιμοποιούνται έχοντας ως αντίβαρο το αίσθημα της συναισθηματικής δικαιοσύνης. Γι’ αυτό, ας έχουμε τη σύνεση και τη συναισθηματική ωριμότητα να αξιολογούμε τα λόγια και τις σιωπές μας και ας είμαστε προετοιμασμένοι ν’ αναλάβουμε την ευθύνη τους.
