Να φεύγαν οι σκιές, να είχε πάντα ήλιο!

Να φεύγαν οι σκιές, να είχε πάντα ήλιο!(πηγή pixabay)

Ξέρεις εγώ... Να, απόψε που τα λέμε όλα θα στα πω. Εγώ όταν είμαι μόνη μου φοβάμαι. Και κουλουριάζομαι σε εμβρυϊκή στάση για να παρηγορηθώ. Αγκαλιάζω τον εαυτό μου και λέω "θα περάσει". Θα περάσει. Θα γεμίσει το κενό δίπλα μου. Και μέσα μου. Θα φύγουν οι σκιές, θα έρθουν στιγμές ολοφώτεινες χωρίς ίχνος νύχτας. Μου μιλάω, μου απαντώ, με σιγονανουρίζω και στο τέλος αποκοιμιέμαι μόνη. Πολλές φορές ονειρεύομαι ότι όλοι εμείς οι μόνοι μας πιανόμαστε από το χέρι. Ότι γελάμε. Ότι καλύπτουμε τα κενά μας. Δίπλα μας και μέσα μας. Ότι δεν φοβόμαστε τα βράδια. Και ότι δεν χρειάζεται να κουλουριαζόμαστε σε στάση εμβρυϊκή μονάχοι γιατί δεν θα τρέμουμε πια τα σκοτάδια. Και ύστερα ξυπνάω με κάποιον να κοιμάται δίπλα μου. Πλένομαι, ντύνομαι και πίνω τον καφέ μου. Πάω στη δουλειά και μου λένε "καλημέρα". Τους απαντώ και συζητάμε. Και μετά περιτριγυρίζομαι από τόσα βλέμματα, τόσα χαμόγελα, ονόματα, ανθρώπινες φιγούρες, άλλες σκοτεινές και άλλες ολοφώτεινες σαν τις στιγμές που περιμένω με λαχτάρα. Χωρίς ίχνος νύχτας. Και είμαι πάλι μόνη μου. Μόνη σε έναν τόσο γεμάτο -από ανθρώπους- κόσμο. Με ένα κενό που δεν γεμίζει ποτέ. Ίσως αν οι καλημέρες βγαίναν μέσα από τις καρδιές... Ίσως... ίσως αν έβρισκα ένα ζευγάρι αυτιά να ακούσουν για τις φωτιές μου... Αν τα στόματα σωπαίνανε για μερικές στιγμές... Ίσως τότε να μην ήμουν πια μόνη. Να φεύγαν οι σκιές, να είχε πάντα ήλιο! Και το χαμόγελο στα χείλη μου ακούραστα να γεννιόταν χωρίς να κρύβει από κάτω του εκείνη την πελώρια, τρομακτική μοναξιά.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ