Τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν, λέει το ευρέως γνωστό λατινικό ρητό (scripta manent, verba volant). Δείχνοντας την αξία του γραπτού λόγου-απόδειξη για τα πάντα εν αντιθέσει με του προφορικού που πετά και κινδυνεύει ενίοτε να χαθεί.
Όμως εσύ νιώθεις τόσο έντονα την ανάγκη να μιλήσεις. Να λύσεις τα δεσμά της λογικής σου και να τρέξεις προς τα κει που σου φωτίζει η καρδιά σου. Της είχες βγάλει τις μπαταρίες για να μην έχει δύναμη. Να μη λειτουργεί. Κι έτσι να την κερδίζει το μυαλό. Εκείνη όμως φορτίζει στο άκουσμα απλά και μόνο ενός ονόματος. Στη θέα του δε, θα έβγαινε από το σώμα εάν μπορούσε να μιλήσει, να φωνάξει: «Μαζί μπορούμε το 10»!
Ξέρει να μετράει η καρδιά; Ξέρει μαθηματικά; Καταλαβαίνει από αριθμούς;
Κι όμως μονάχα εκείνη ξέρει πόσες φορές μέτρησε τις στιγμές που ένας άνθρωπος της έλειπε.
Ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο. Τον είχε ρωτήσει κάποιο βράδυ: «Από το 1 μέχρι το 10 πόσο καλά είσαι;» και αυτός είχε αποκριθεί: «Έξι». Λίγο της είχε φανεί. Εντάξει πάνω από τον μέσο όρο είναι, μα με τον μέσο όρο θα συγκρινόμαστε; Όχι, ποτέ!
Εμείς οι… καρδιακοί θέλουμε να παθαίνουμε… καρδιακά από τη συγκίνηση.
Από το τέλειο και το ιδανικό που νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Και τα παραμύθια από πού νομίζετε ότι εμπνεύστηκαν; Μα από την ίδια τη ζωή φυσικά. Θέλω να σου τη δώσω, πες. Μπορώ χωρίς εσένα. Τόσα χρόνια το μπόρεσα. Αλλά δε θέλω!
Μεγαλώνοντας, μικραίνει ο αριθμός των ανθρώπων που κρατάς στην καρδιά σου.
Ξεκαθαρίζει το τοπίο. Κι εσύ θες να καθαρίσεις τη συνείδησή σου. Δεν είναι δα και είδηση ότι όλοι μας αγαπάμε κι από κάποιον, αλλά δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς τα βράδια άμα δεν το εκφράσεις. Φράσεις υπάρχουν πολλές. Βλέμμα όμως ένα. Γι’αυτό και δε σου φτάνει να εκφραστείς απλά γραπτώς. Θέλεις να μιλήσεις πιο πολύ με τα μάτια παρά με το στόμα. Κι αν ο άλλος μείνει με το στόμα ανοιχτό με αυτά που θα πεις και τρομάξει, μην πτοηθείς. Την καρδιά σου άνοιξες. Λογικό να υποστεί κάποιο σοκ με όλα αυτά που θα ξεχυθούν από μέσα. Τι να πρωτοεπεξαργαστεί.
Δώσε χρόνο. Χρόνια κάνεις υπομονή. Ποτέ δεν θεώρησες ότι αυτό σε κάνει υπό.
Είναι χρυσός η υπομονή. Η σιωπή όχι.
Μίλησέ του για όλα. Πόσο μελωδικό αυτό το όλα. Κρύβει τη νότα «λα». Έχουν πράγματι μια υπέροχη μελωδία όλα αυτά που θες να πεις. Για το χθες, για το τώρα, για το αύριο. Μη νιώθεις ενοχές που ονειρεύεσαι. Κι αν τα όνειρά σας δεν ταυτιστούν, δεν πειράζει. Θα έχεις κάνει την προσπάθειά σου. Θα έχεις κάνει τον αγώνα σου. Δε σε ενδιαφέρει να τερματίσεις πρώτος. Σε ενδιαφέρει να τερματίσετε μαζί. Κι αν αυτό δε γίνει και μείνει να παρακολουθεί το τρέξιμό σου από την κερκίδα και δεν έρθει να τρέξει μαζί σου, συνέχισε εσύ να κοιτάς μπροστά. Αν κουραστείς από το τρέξιμο, κάνε μια στάση. Ξεκουράσου. Περπάτα. Οπωσδήποτε όμως μην τα παρατήσεις ποτέ. Μην αποχωρίσεις ποτέ.
Φυλάς ένα κοχύλι γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Από μια ξεχωριστή παραλία ενός ξεχωριστού ταξιδιού. Έχει συμβολική αξία. Θες να υποδηλώσεις ότι φαντάζεσαι τη ζωή σας σαν τη θάλασσα. Πότε γαλήνια, πότε φουρτουνιασμένη. Αλλά πάντοτε με θησαυρούς στο βυθό της. Είναι τόσο πολύτιμοι οι θησαυροί που κρύβω μέσα μου για σένα. Στους χαρίζω απλόχερα. Τους θέλεις;
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
