Αναλώσιμοι άνθρωποι!
Συναισθήματα με ημερομηνία λήξης!
Αλήθεια, από πότε η αγάπη, η χαρά και το ενδιαφέρον, που δίνεις σε κάποιον έχει ημερομηνία λήξης; Λες, θα αισθανθώ και θα το εκφράσω αλλά μέχρι μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Μετά δε θα ισχύει, τα συναισθήματά μου δε θα είναι διαθέσιμα! Θα σε αγαπώ θέτοντας το δικό μου χρονικό όριο. Θα σε βάλω στη ζωή μου ως φίλο, αλλά για όσο διάστημα εγώ θελήσω. Όχι φίλε μου, τα συναισθήματά δε λήγουν, δεν λιγοστεύουν. Δεν υπάρχει, λίγο, ίσως και μπορεί.
Αν αγαπάς κάποιον, τον αγαπάς δίχως πολύ ή λίγο, η αγάπη από μόνη της είναι μιας έντασης.
Αν κάποιος σε ρώτα, εάν θες την παρέα του, ν΄ απαντάς ναι ή όχι. Το ίσως δε μετράει.
Το μπορεί, δεν καλύπτει καμιά ερώτηση.
Ναι ή όχι αυτές οι δύο απαντήσεις υπάρχουν αληθινές και ας σκορπίζουν πόνο κάποιες φορές.
Αγαπώ για όσο αντέχω, παλεύω να κρατήσω την αγάπη. Τη φροντίζω για να είναι πάντα ανθισμένη. Αν κάποια στιγμή η αγάπη κουραστεί, δίνει τη θέση της στον σεβασμό.
Υπάρχει μαζί με την αγάπη, αν αυτή φύγει, τον αφήνει εκεί. Έζησες, αγάπησες και ο σεβασμός ήταν κομμάτι σου. Τι κι αν ήταν ο σύντροφός σου, ο φίλος σου ή συγγενής; Σέβεσαι τον χώρο που έκανε στη ζωή του να μπεις. Ήταν και ήσουν επιλογή όχι μόνον ανάγκη.
Το γεγονός, πως εσύ εκεί μπορεί να μη νιώθεις καλά και θες να φύγεις δε σημαίνει, πως έχεις το δικαίωμα να μη σέβεσαι ό,τι απλόχερα σου έδωσε.
Σέβομαι, επειδή ήσουν μέρος της ζωής μου. Είτε ήταν για καλό, είτε για κακό. Όλα κάτι μου έδωσαν, κάτι μου δίδαξαν.
Σεβασμός λοιπόν, γιατί πάνω από όλα, όταν σέβεσαι τους άλλους, σέβεσαι και τον εαυτό σου. Όπως και το αντίθετο. Σεβασμός... Αλήθεια, αν όλοι νιώθαμε τη σημασία του, ίσως κάτι να είχαμε αλλάξει.
