Ξέρεις, ακόμα σε κατηγορώ, ίσως γιατί ξέρω να επιμένω και δεν παραιτούμαι εύκολα.
Δεν πάω παρακάτω και ας λένε πως αυτό είναι αρνητικό.
Εγώ, μωρό μου, ξέρω.
Προχωρώ μα δεν ξεχνάω.
Δεν ξέχασα ποτέ ούτε μια μέρα, ούτε μια κουβέντα, ούτε μια ανάσα από τις στιγμές που κοιμόσουν στο πλάι μου. Ξέρεις, ακόμα σε κατηγορώ, γιατί όσα είπες πως δε θα κάνεις ποτέ, αυτά έκανες πρώτα.
Γιατί άλλαξες μέσα σε μια νύχτα χωρίς λόγο και αφορμή και έγινες ξένος.
Γιατί πέρασες ελάχιστο καιρό να μου αποδεικνύεις ότι δεν είσαι σαν τους άλλους, μα τελικά αποδείχθηκες χειρότερος. Γιατί εμένα, δεν με ένοιαζαν ποτέ οι άλλοι.
Γιατί σε άφησα να κυλήσεις μέσα στις φλέβες μου, όπως το αίμα της καρδιάς, ασταμάτητο και απολύτως αναγκαίο για να υπάρχω, μα κόπηκε απότομα η ροή.
Ξέρεις, ακόμα σε κατηγορώ, όχι γιατί δεν με θες.
Γιατί ξέρεις και ξέρω το πόσο αλλά και το πώς με θες.
Το ποιες συνθήκες θες να καθορίσουν τον έρωτα μας.
Μα σε κατηγορώ γιατί ήμουν πάντα εντάξει απέναντί σου, ενώ εσύ με απόλυτο θράσος δεν ήσουν ποτέ.
Μα ξέρεις πως πάντα στα συγχωρούσα όλα με ένα σου χαμόγελο.
Δεν περίμενα ποτέ να το εκμεταλλευτείς. Τόσο ανόητη ήμουν.
Ξέρεις, σε κατηγορώ λίγο περισσότερο τώρα, γιατί μου σκότωσες κάτι που αγαπούσα.
Γιατί δεν έχω καταφέρει να αγαπήσω ξανά.
Γιατί φεύγοντας πήρες μαζί σου και εκείνον που λάτρεψα και ακούμπησα πάνω του στωικά την ψυχή μου να ξαποστάσει.
Τώρα όμως, πώς να την πάρω και να την πάω σε ξένα χέρια;
Αλήθεια, εσύ, πώς κατάφερες να πας τη δική σου;
Μα και αφού την πήγες, με τι κουράγιο μάτια μου την έφερες μετά πίσω σε εμένα;
Να ξέρεις, πάντα θα σε κατηγορώ, γιατί όταν σου έλεγα το "για πάντα" με κορόιδευες, μα εγώ το εννοούσα.
Ξέρεις, ακόμα το εννοώ. Μα εσύ δε με έχεις πιστέψει μάτια μου.
Μετά έρχονται και μου λένε πως δε με έχεις ξεχάσει.
Μα τι να το κάνω... αν δεν το ακούω από τα δικά σου χείλη, τα λόγια αυτά μου ακούγονται αστεία.
Θα σε κατηγορώ γιατί ήρθες, ενώ δεν ήσουν έτοιμος να μείνεις.
Μα πιο πολύ από όλους, θα κατηγορώ μονάχα εμένα.
Γιατί ήρθα, είδα, έμεινα. Έμεινα χθες, σήμερα, αύριο, πάντα...
