Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν κάνουν θόρυβο στο πέρασμα τους. Πορεύονται σιωπηλά και αθόρυβα. Ήσυχα και ταπεινά. Δε διεκδικούν ποτέ τη σημασία του κόσμου. Την κερδίζουν με την προσωπικότητα τους.
Δεν επιζητούν μερίδιο από το φως των προβολέων του. Λάμπουν δια της προσωπικότητας τους. Και δεν προσβλέπουν σε μεγαλεία και τιμές. Αλλά τα κατακτούν με τη στάση ζωής και την συμπεριφορά τους.
Είναι αυτοί που έρχονται στη ζωή σου για να αποδείξουν ότι οι μεγαλύτεροι θησαυροί είναι κρυμμένοι στα υπόγεια τούτης της γης. Τα ομορφότερα λόγια, πίσω από τις πιο απλές καθημερινές πράξεις. Και τα πιο δυνατά συναισθήματα, κάτω από τα πιο θλιμμένα και βουβά βλέμματα.
Είναι αυτοί που σε κερδίζουν με τις πονεμένες συλλαβές της ψυχής τους και όχι με τα μεγάλα ουτοπικά λόγια. Τραβάνε την προσοχή σου με την αξιοπρέπεια τους και όχι με τις άδειες φωνές και τα συνθήματα τους. Δε διαλαλούν την οντότητα τους στις αγορές του κόσμου. Αλλά σιγοψιθυρίζουν στην καρδιά σου. Δεν απαιτούν τίποτα αλλά δίνουν και δίνονται απλόχερα. Δε φωνάζουν για να εισακουστούν. Αφήνουν τα μάτια τους να σου πουν όσα αυτοί δεν μπορούν. Δε ζητιανεύουν την αγάπη σου, αλλά κατακλύζουν σιωπηλά την υπόστασή σου με τη δική τους.
Ντύνουν τις λέξεις με τις σιωπές τους και γδύνουν την πονεμένη οντότητά σου.
Ειλικρινείς και σιωπηλοί, τους αναγνωρίζεις από τον γνήσιο τρόπο που αισθάνονται και όχι με τον κάλπικο τρόπο που εκφράζονται. Αυθεντικοί και αθόρυβοι, αγωνίζονται για το δικό τους μερτικό σε τούτη τη γη μέσα από τη σιωπή τους. Ήρεμοι και γαλήνιοι βογκάν βουβά από πόνο και στέκονται ατάραχοι στις δυνατές κραυγές της ραγισμένης τους ψυχής.
Στην πρόσχαρη όψη τους έχουν πάντα ζωγραφισμένο ένα μεγάλο παράπονο. Στο θλιμμένο τους χαμόγελο κρύβονται πάντα οι μεγαλύτεροι πόνοι τους. Και στα μελαγχολικά τους μάτια διαβάζεις όσα σκαλίζουν βαθιά μέσα τους.
Σε αγγίζουν με όσα δε λένε και σε αφήνουν να αφουγκραστείς τους χτύπους της λαβωμένης τους καρδιάς. Δακρύζουν με τις λέξεις τους και μιλούν με τα δάκρυα τους.
Είναι εκείνοι που αποδέχτηκαν τα κακώς έχοντα της ανθρώπινης φύσης και αρνήθηκαν να αφομοιωθούν. Τρόμαξαν μπροστά στις άναρθρες κραυγές τούτου του κόσμου και χαμήλωσαν τις φωνές τους. Σκιάχτηκαν μπροστά στην αγριότητα του και έκρυψαν τις εκφράσεις τους. Κλείδωσαν μέσα τους ότι πιο όμορφο ένιωσαν, διαφυλάσσοντας την ευαισθησία και την καλοσύνη τους. Κράτησαν καλά κρυμμένα τα συναισθήματα τους, κρύβοντας πίσω από την διάφανη οντότητα τους την αγνότητα τους. Διαφύλαξαν την εσωτερική τους ομορφιά μπροστά στην ασχήμια, επιλέγοντας την μοναχικότητα τους. Προστάτευσαν το καθάριο της ψυχής τους επιλέγοντας τις αφανείς παρουσίες τους. Και περιφέρονται στο θόρυβο αυτού του κόσμου ταπεινά χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Έρχονται στην ζωή σου ήπια και αθόρυβα και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Σου μαθαίνουν την αξία της σιγής χαράσσοντας το είναι σου με όσα δεν είπαν ποτέ. Και αποχωρούν αμίλητοι.
Σε αφήνουν να αποζητάς το θόρυβο της απουσίας τους, στιγματίζοντας την πολύκροτη ζωή σου με την ήρεμη παρουσία τους. Γυρνάνε αθέατοι στα σοκάκια του μυαλού σου κυριεύοντας τις σκέψεις σου.
Είναι εκείνοι οι σιωπηλοί και αθόρυβοι που δακρύζουν με τις λέξεις τους και μιλούν με τα δάκρυα τους. Αυτοί που σου μαθαίνουν την αξία της σιωπής χαρακώνοντας για πάντα την κοσμοθεωρία σου. Αυτοί που θα αναζητάς πάντα στη φασαρία αυτής της γης.
