Για ποιο βραβείο μιλά η Ευρώπη;

Για ποιο βραβείο μιλά η Ευρώπη;(πηγή pixabay)

Κοιτάζω γύρω μου, παρακολουθώ τις ειδήσεις και παρατηρώ ότι με κάποιο τρόπο χανόμαστε. Ξεχείλισε ο ποταμός της γης και παίρνει μαζί του ο,τι βρει.

Απ' άκρη σ' άκρη βιασμοί, εμπρησμοί, δολοφονίες, βομβαρδισμοί, σκοτωμένοι άνθρωποι και το πιο οδυνηρό σκοτώνουν τα παιδιά. Τι σκοτώνουν αυτοί οι απάνθρωποι; Σκοτώνουν το μέλλον αυτού του πλανήτη;

Δεν βρίσκω λέξεις παρηγοριάς για να γράψω σήμερα. Δεν ξέρω, λες και διαγράφηκαν από το ελληνικό λεξικό.
Ενώ το Ισραήλ πανηγύριζε για τη νίκη του στη Eurovision, κάποιοι πατούσαν τις σκανδάλες, τα κουμπιά των πυραύλων για να σκοτώσουν ψυχούλες που ακόμα δεν έμαθαν πώς είναι η γειτονιά τους, η πόλη τους, η χώρα τους.

Για ποιο βραβείο μιλά η Ευρώπη;

Αυτή τη στιγμή που γράφω, δεν ξέρουμε πόσα πυρά ανοίγονται να βάλουν τέλος στις ζωές κάποιων συνανθρώπων μας.
Έφτασε η ώρα που πετάνε τα νεογέννητα στους κάδους σκουπιδιών, από τα μπαλκόνια. Τα μια σταλιά αθώα ανθρωπάκια, που μόλις αντίκρισαν το φως και ανάπνευσαν το οξυγόνο τα πετάνε. Τι πετάνε; Το άδειο κουτί από το γάλα ή το περιτύλιγμα της σοκολάτας που μόλις καταβρόχθισαν; Μετά τα τέρατα κλαίνε και πάσχουν δήθεν από ψυχολογικά προβλήματα...

Ο πατέρας σκοτώνει το γιο του και ο γιος τον πατέρα του, εν βρασμό ψυχής. Αυτή η ψυχή δεν λογαριάζει, δεν αισθάνεται, ότι στις φλέβες τους κυλάει το ίδιο αίμα και το DNA τους ταιριάζει απόλυτα;

Εν βρασμό ψυχής, λοιπόν, βγάζουμε όλα τ' απωθημένα μας κι όποιος την πληρώσει.

Δεξιά, αριστερά, μαχαιριές, εκρηκτικά...περπατάς στο δρόμο και δεν ξέρεις από που μπορεί να σου έρθει. Κοιτάς παντού καχύποπτα. Διερωτάσαι “...αυτός που έρχεται από απέναντι λες να μας καρφώσει το μαχαίρι; ή αυτός με το αυτοκίνητο τύπου Βαν θα στρέψει το τιμόνι και θα μας πατήσει;...”

Παρανομίες, ναρκωτικά, διαρρήξεις, κλοπές και η ζωή συνεχίζεται.

Υπάρχει κίνδυνος. Κάπου καραδοκεί κακό μαντάτο...
Οι μεγάλοι αυτού του πλανήτη όμως, έχουν παραφουσκώσει τις κοιλιές τους τρώγοντας συμφεροντολογικά από τον κοσμάκη. Απειλεί ο μεγάλος τον μικρό και επιδεικνύουν τις δυνάμεις τους σε οπλισμό... πυραύλους και σφαίρες. Ποιος θα πιάσει το πετρέλαιο και ποιος το αέριο. Ταξίδια, περιοδείες, συναντήσεις, δείπνα,γεμάτες οι ατζέντες τους, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από την πείνα, τις ανίατες νόσους, τους πολέμους και από σωρεία άλλων δεινών.

Παντού γράψατε λάθος, κύριοι, και δίπλα συγνώμη και πάρα δίπλα ξεμπέρδεψαν.
Δεν τα ισοπεδώνω όλα και μην μου το χρεώσετε αυτό.
Δεν ξέρω τελικά αν θέλω να διαβάζω και ν' ακούω για το τι γίνεται στο κόσμο, στη χώρα μου, στη πόλη μου, στη γειτονιά μου, έξω ακριβώς από το σπίτι μου.

Τι να κάνω όμως; Να φτιάξω ένα δικό μου κόσμο, φανταστικό, για να είμαι ευτυχισμένη; Θα ζω σε μια ψευδαίσθηση και μετά θα με πούνε τρελή, θα μου φορέσουν ζουρλομανδύα και θα με πλακώσουν στα χαπάκια.
Θ ζήσω σ' αυτή την πραγματικότητα που μ' έφεραν οι γονείς μου και που κι' εγώ έφερα τα δικά μου παιδιά. Στην αλήθεια του χαμού, του σκοτωμού,των χημικών, του θανάτου.

Τι να φταίει άραγε; Ποιος είναι αυτός ο επιστήμονας που με τις γνώσεις του θα μας αναλύσει όλα αυτά που γίνονται και θα μας απαντήσει στ' ατέλειωτα γιατί;

Γράφω και το μάτι μου έπεσε στον βασιλικό μου, στη μαντζουράνα μου, καταπράσινη, μοσχοβολάει και σε δυο σπουργίτια που τσιμπολογάν από κάτω, ό,τι βρήκανε για φαγητό. Όμορφη που είναι η φύση,σκέφτομαι, και τι αγνότητα υπάρχει μέσα στην ομορφιά της. Μια ομορφιά που μας δώρισε ο Θεός.
Επιβάλλεται, ναι λοιπόν, να συνεχίσουμε, να ζούμε την κάθε στιγμή και να ονειρευόμαστε. Ο βασιλικός, τα σπουργιτάκια και η φύση ολόκληρη στέλνουν μια ευχάριστη νότα αισιοδοξίας...