Υπάρχουν φυλακές που είναι στο μυαλό μας, και τα κάγκελά τους είναι πιο ισχυρά από τα σιδερένια. Υπάρχουν φυλακές που μας τρομάζουν περισσότερο από ένα υγρό κελί απομόνωσης.
Αυτές, είναι οι χειρότερες, γιατί ενώ μας χωρίζει από την ελευθερία μας μονάχα ένα βήμα εμπρός, το να περάσουμε δηλαδή αυτή τη νοητή γραμμή, αυτό το όριο, εμείς μένουμε κουλουριασμένοι πίσω- πίσω στη γωνία, και με κλειστά τα μάτια.
Είναι όπως το παράδειγμα με τον ελέφαντα, που είναι δεμένος σε ένα μικρό πάσσαλο, και νιώθοντας φυλακισμένος δεν αντιδρά. Επειδή αυτό έχει μάθει από τότε που ήταν μικρός και ανήμπορος να αντιδράσει. Έτσι και ως ενήλικας, παρέμεινε ένας αδύναμος ελέφαντας.
Αυτό συμβαίνει και με τους ανθρώπους.
Μένουν στις φυλακές του μυαλού τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι μπορούν να αντιδράσουν!
Χωρίς να γνωρίζουν τη δύναμή που κρύβουν μέσα τους. Μένουν υποταγμένοι στους ενδοιασμούς τους, τα αν και τις φοβίες τους, φυλακές, που προσαρμόζονται σ αυτές, φυλακές που τις ορίζει ο νους.
Αποτέλεσμα σε όλα αυτά; Να ζουν πεπεισμένοι ότι δε μπορούν να κάνουν πράγματα, επειδή ίσως μια φορά να το προσπάθησαν και δε τα κατάφεραν! Τότε, χαράξανε στο μυαλό τους, όπως το ελεφαντάκι, ότι αφού δε μπόρεσαν τότε, δε θα μπορούν ούτε τώρα. Αρνούνται να πετάξουν από πάνω τους εκείνον τον εαυτό που δε μπόρεσε κάποτε!
ΑΠΕΔΡΑΣΕ! ΜΠΟΡΕΙΣ! Διέλυσε τα κάγκελα που σου φύτεψαν!
Δεν είναι δικά σου, αλλά εκείνου που σε έμαθε να φοβάσαι! Μη μένεις άλλο σε δανεικές ουτοπικές φυλακές!
Φτιάξε εικόνες! Δημιούργησε ζωή! Τη δική σου ζωή!
