Η φύση έχει προικίσει τη γυναίκα με ομορφιά, με καμπύλες, με γοητεία, αλλά και με μια εύθραυστη ευαισθησία.
Η ίδια φροντίζει να καλλιεργεί και να ενισχύει αυτήν την εικόνα της θηλυκότητας για να είναι ποθητή και επιλέξιμη. Και μπορεί στην ενήλικη ζωή της να καλείται να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους, αλλά δε γεννήθηκε για να γίνει το δουλικό κανενός, ούτε της ταιριάζει ο παθητικός ρόλος της χαριτωμένης και ναζιάρας γατούλας.
Κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της ένα αγρίμι. Ένα αγρίμι που είναι έτοιμο να παλέψει, να διεκδικήσει, να αμυνθεί, να επιτεθεί αν χρειαστεί. Παλεύει για να σταθεί στα πόδια της, αμύνεται όταν νιώσει ότι τα κίνητρα εκείνων που την πλησιάζουν δεν είναι καθαρά, επιτίθεται για να προστατέψει εκείνους που αγαπά. Είναι αυτό το αγρίμι μέσα της που της δίνει τη δύναμη να κουμαντάρει τη ζωή της και τις επιλογές της.
Είναι αυτό το αγρίμι μέσα της που της δίνει ενέργεια και την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εαυτό της για να ορμά στις μάχες της. Η γυναίκα μετρά στη ζωή της πολλές μικρές και μεγάλες νίκες, αλλά και ήττες. Ας μην υποτιμάμε τη νοημοσύνη της και τις αντοχές της. Ας μην υποτιμάμε τη δύναμη και την αποφασιστικότητά της. Κι ας μην υπερεκτιμάμε την ευαισθησία της. Η γυναίκα που κουβαλά πάνω στους ώμους της τα όνειρα των παιδιών της, δεν είναι καθόλου αδύναμη. Η γυναίκα που κανακεύει μέσα στην καρδιά της την καρδιά των ανθρώπων που αγαπά, δεν είναι συναισθηματικά χειρίσιμη.
Απλά, όταν αυτό το αγρίμι μαζευτεί στην ασφάλεια της φωλιάς του, θέλει να κουρνιάσει στη γωνιά του και να κρύψει τους κυνόδοντες και τα ματωμένα νύχια του. Για να παραδώσει κι εκείνη το κορμί της σε χέρια αγαπημένα. Και να μεταμορφωθεί, μέσα στην ασφάλεια αυτής της αγκαλιάς, σε ένα πλάσμα ευάλωτο και εύθραυστο. Η γυναίκα αναζητά την τρυφερότητα στις λέξεις, την ηρεμία μέσα στο βλέμμα, τον ήρεμο χτύπο της καρδιάς. Θέλει να γουργουρίσει το συναίσθημά της δίπλα στην αγαπημένη ανάσα.
Αυτό δεν είναι αδυναμία, όπως της χρεώνουν. Είναι βασική ανάγκη από τη φύση της, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί συναισθηματικά στον μητρικό της ρόλο, έστω κι αν δεν είναι ακόμα μητέρα. Η εσωτερική της γαλήνη κρατάει μέχρι το επόμενο πρωί ή μέχρι την επόμενη στιγμή που το αγρίμι μέσα της θα βρυχηθεί για να της θυμίσει ότι μια ακόμα μάχη την περιμένει μέσα στην αρένα της ζωής της. Πάντα όμως την ώρα αυτή της αναμέτρησης, εκείνη κουβαλά μαζί της τη λαχτάρα και την προσδοκία της στιγμής που το αγρίμι της θα υποχωρήσει για να δώσει τη θέση του στο θηλυκό που λέγεται Γυναίκα.
