Φοιτητικός συνδικαλισμός και "φοιτητοπατέρες"

Φοιτητικός συνδικαλισμός και "φοιτητοπατέρες"

Γεγονός αποτελεί πως  τις τελευταίες δεκαετίες οι φοιτητικές παρατάξεις, είτε άμεσα πολιτικώς χρωματισμένες, είτε με έμμεσες επιρροές, παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση κύρους και επιφάνειας στον πανεπιστημιακό χώρο.

Εάν έχετε περάσει πρόσφατα από κάποιο εκλογικό κέντρο την πολυπόθητη εκείνη Τετάρτη του Μαίου, θα μπορέσετε κάλλιστα να αντιληφθείτε την έκταση που λαμβάνει στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εξωτερική επιρροή παραταξιακών αλλά και ανωτέρων ατόμων.

Ας βάλουμε όμως αρχικά τα πράγματα σε μία σειρά. Είτε έχετε περάσει από ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα ως φοιτητής που δεν επιθυμεί να ασχοληθεί με παραταξιακά ζητήματα, είτε έχετε λάβει πρωτεύον ρόλο σε 'παιχνίδια εξουσίας' όπως πλέον έχουν μετατραπεί, σίγουρα έχει υπάρξει μια προσέγγιση από την στιγμή της εγγραφής σας σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, από παραταξιακούς φορείς. Ο λόγος ενασχόλησης, πρωταρχικά απλός: Βοήθεια με σημειώσεις, κοινωνικοποίηση, ένταξη σε ένα περιβάλλον με κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα, πολιτικές πεποιθήσεις κ.α. Η τυχαία σειρά παράθεσης των ανωτέρω λόγων, δεν αποκλείει το γεγονός της ύπαρξης μιας λανθάνουσας επιθυμίας για εξουσία με αντισυμβατικό τρόπο και μια κατάκτηση της πολυπόθητης 'καρέκλας' που ξεκινά από τα ευαίσθητα αυτά χρόνια της μεταεφηβείας.

Ένα καίριο ερώτημα που απασχολεί κάθε πρωτοετή φοιτητή που σέβεται τον εαυτό του φυσικά, είναι το ποιος ο ρόλος των παρατάξεων εντός του πανεπιστημίου. Η λογικά δομημένη και πρέπουσα απάντηση θα ήταν η εξής. Μια φοιτητική παράταξη, απεμπλεκόμενη από άμεσα κομματικά συμφέροντα, υφίσταται για να συγκεντρώνει κοινωνικές ομάδες με κοινές πεποιθήσεις και "πιστεύω", σε μια ενιαία οργανωτική δράση, μέσω της οποίας προκύπτει η ουσιαστική συμβολή στον εκπαιδευτικό χώρο, η προάσπιση των δικαιωμάτων του φοιτητή, αλλά και η μέριμνα για τις ανάγκες της φοιτητικής κοινότητας.

Στην σημερινή φυσικά εποχή, εν όψει της κρίσης θεσμών και αξιών που πλήττει την παγκόσμια πολιτική κοινότητα, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και η καπηλεία του θεσμού της 'φωνής του φοιτητή', όπως συχνά μου αρέσει να αναφέρω. Οι παρατάξεις έχουν μετατραπεί σε αγώνες εξουσίας, ενώ αρκετοί εμπλεκόμενοι σε αυτές, έχουν πλέον λάβει τον ρόλο του "φοιτητοπατέρα" παίρνοντας υπό την αιγίδα αλλά και την επιρροή τους αρκετά άτομα, αποκτώντας έτσι δύναμη και εξουσία στον φοιτητικό πολιτικό χώρο. Το ζήτημα αυτό θέτει φυσικά στο προσκήνιο την διασάλευση του ορθού συνδικαλισμού, την απαξίωση της λειτουργίας των παρατάξεων, αλλά και ένα έντονο παιχνίδι συμφερόντων πίσω από το οποίο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κρύβεται εάν δεν εμπλακεί βαθύτερα.

Φτάνοντας λοιπόν το μαχαίρι στο κόκκαλο, εντοπίζουμε πως η αποκλίνουσα συμπεριφορά των ίδιων των φοιτητών που κατέχουν 'τίτλους' και 'θέσεις' εξουσίας εντός της μικρής αυτής φοιτητικής κοινότητας, οδηγεί σε συνολική απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού, αλλά και απορυθμίζει την λειτουργία και τον πρωταρχικό σκοπό της έννοιας της πολιτικοποίησης. Καλό θα ήταν να σημειωθεί εδώ πως η πολιτικοποίηση διέφερε και διαφέρει ρητά από την κοματοποίηση, καθώς πρόκειται για έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Ακόμα να τονίσω πως η συμμετοχή στα κοινά, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είναι αποδιαπομπαία και χρωματισμένη, αλλά θα έπρεπε να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ατόμου και ειδικά, του κάθε φοιτητή. Παρόλα αυτά μη την καπήλευση των θεσμών που ανωτέρω αναφέρθηκαν, ένας φοιτητής πρέπει πλέον να το σκεφτεί διπλά και τριπλά πριν επιλέξει να καταταγεί σε κάποια παράταξη, εφόσον αρκετά από τα μέλη αυτών, κάνουν κατάχρηση της υποτιθέμενης 'θέσης' τους, για ιδιωτική προβολή και ικανοποίηση ματαιοδοξιών.