Δεν συμπάθησα ποτέ τα δήθεν και τα μέτρια, αγάπησα όμως με πάθος τα έντονα και αυθεντικά 

Δεν συμπάθησα ποτέ τα δήθεν και τα μέτρια, αγάπησα όμως με πάθος τα έντονα και αυθεντικά (πηγή pixabay)

Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με το ελάχιστο και το λίγο γιατί έμπαζε από παντού ανασφάλειες και φοβίες. Επεδίωκα πάντα το μέγιστο και το δυνατό που αποπνέει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Δεν υιοθέτησα το ψέμα  και τις αναλήθειες γιατί ήταν γεμάτο από υποκρισία και ενοχές. Αναζητούσα το γνήσιο και το αληθινό που έλαμπε από διαφάνεια και ειλικρίνεια. Δεν εντυπωσιάστηκα ποτέ από το "φαίνεσθαι".  Ίσως γιατί ήμουν πάντοτε φανατικός οπαδός του "είσαι". 

Δεν ζητιάνεψα ποτέ τα ψίχουλα της αγάπης και της σημασίας των άλλων. Ήθελα πάντα κοντά μου εκείνους που μου προσφέρουν τον χρόνο τους. Εκείνους τους λίγους και επίλεκτους που γνωρίζουν, και αναγνωρίζουν ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να χαρίσεις σε κάποιον.  Και στον προσφέρουν άπλετα και αβίαστα, χωρίς κούφιες δικαιολογίες και εσκεμμένες αναβολές. Γιατί έμαθαν να εκτιμούν τους σωστούς ανθρώπους όταν τους φέρει η μοίρα τους στο δρόμο τους και δεν αδιαφορούν. Αυτούς που δεν με στρίμωξαν ποτέ για να χωρέσω στο πρόγραμμα τους και δεν στρίμωξαν τη ζωή τους για να μου κάνουν χώρο. Εκείνους που άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της ύπαρξης τους και με έκλεισαν μέσα αναγνωρίζοντας την αξία μου. Τους αξιόλογους και ξεχωριστούς που δεν δειλιάζουν να εκφράσουν τα πιο έντονα συναισθήματα τους. Αυτούς που μιλούν με τις πράξεις τους και κάνουν πράξεις τις λέξεις τους. Εκείνους που δεν πισωπατούν από φόβο μπροστά στα αισθήματα τους. Δεν τα αποσιωπούν ή τα επιδεικνύουν διακριτικά και χλιαρά. Δεν αποφεύγουν τις σχέσεις και δεν φοβούνται τις δεσμεύσεις. Βιώνουν τα αισθήματα και τα συναισθήματα τους με την ένταση που τους αρμόζει και δεν τα αναλύουν. Δεν τα ζυγίζουν και δεν τα υπολογίζουν. Γιατί ξέρουν ότι έτσι τα σκοτώνουν εν ψυχρώ και τα δολοφονούν.Και τρέχουν με χίλια κρατώντας γερά το τιμόνι της καρδιάς τους και δεν τους τρομάζουν οι μετωπικές συγκρούσεις.

Με έχουν κουράσει τα "περίπου" και τα "μπορεί" από ανθρώπους που δεν ξέρουν ποιοι είναι και τι επιζητούν από την ζωή τους και τους γύρω τους. Πλέον επιθυμώ τα ΄΄ακριβώς΄΄ και τα ΄΄σίγουρα΄΄ από αυτούς που είναι φτιαγμένοι από την ίδια στόφα με μένα. Αυτούς που έμαθαν να  πατάνε γερά στα πόδια τους, χαράσσουν τα μονοπάτια της ζωής τους και ξέρουν τι θέλουν και που πηγαίνουν. Εκείνους που δεν μιλάνε με μισόλογα και αερολογίες. Δεν προχωρούν με δειλά μετέωρα βήματα και δεν αφήνουν τίποτα να αιωρείται. Εκείνους που δεν νοθεύουν τα όνειρα τους από έλλειψη τόλμης ή θάρρους. Διεκδικούν με πείσμα και θέληση αυτό που επιθυμούν και δεν κοιτάνε από μακρυά "εκ του ασφαλούς".

Δεν ενστερνίστηκα τις προσποιήσεις και τις τυπικές ευγένειες και δεν θαμπώθηκα  από το φως των "κοσμικών" και επώνυμων. Αντίθετα πίστευα ότι τα σκοτεινά και ανήλιαγα υπόγεια κρύβουν την ομορφότερη θέα. Δεν κολύμπησα ποτέ σε θολά και βρώμικα νερά. Μπορούσα όμως να γυρίσω τον κόσμο ταξιδεύοντας σε καθάρια και διαυγή ύδατα.

Δεν μou άρεσε ποτέ η εικόνα και δεν αφομοίωσα ποτέ τις απομιμήσεις. Λάτρεψα όμως βαθιά την ουσία και την σημασία. Δεν με ενέπνευσαν ποτέ τα "σχεδόν" και τα "ίσως". Με εξίταραν πάντα τα σίγουρα  και τα έντονα. Αυτά που σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη και σε απογειώνουν, δίνοντας νόημα και αξία στην ύπαρξή σου. 

Βλέπεις ήθελα πάντα το "όλα ή τίποτα''. Γιατί δεν είμαι φτιαγμένη για τα χλιαρά και τα λιγοστά. Απεχθάνομαι εκείνα το μισά που παραπέμπουν σε μισσοφέγγαρα και αφαιρούν τη μαγεία από τις νύχτες με πανσέληνο. Γιατί η μετριότητα είναι σαν το γκρίζο χρώμα. Εκείνο το άοσμο και άχρωμο που σε καθηλώνει και σε θλίβει. Και η ζωή μας είναι λίγη και λήγει. Και γίνεται ομορφότερη μόνο όταν γεμίζει από ανθρώπινα χρώματα και αρώματα.