Ποιος είπε πως η αγάπη πάντα κερδίζει;
Ποιος είπε ότι οι άνθρωποι πάντα κουρνιάζουν δίπλα στην αγαπημένη ανάσα;
Είναι τόσα πολλά αυτά που τρυπώνουν ανάμεσα στις ανθρώπινες καρδιές, που δεν είναι πάντα εύκολο να τα διαχειριστούν, να τα ελέγξουν, να τα υπερβούν.
Η εμπειρία μπορεί να είναι ένας καλός σύμβουλος, αλλά είναι κι ένας κακός σύντροφος. Οι άνθρωποι πληγώνονται, προδίδονται, απογοητεύονται… και είναι αυτός ο πόνος τους που εισχωρεί ανάμεσα στις σχέσεις τους και κρατά την καρδιά τους αλυσοδεμένη.
Φοβούνται οι άνθρωποι. Φοβούνται να αφεθούν, φοβούνται να παραδοθούν, φοβούνται να ακούσουν τη φωνή της καρδιάς τους.
Είναι φορές που η αγάπη τους θυμίζει τις παλιές πληγές κι αντί να τις επουλώσει, έρχεται να τις ματώσει ξανά. Και τότε είναι που η λογική πατάει πάνω στην καρδιά τους. Η μνήμη πατάει πάνω στο συναίσθημα. Απόλυτα, σκληρά και άδικα πολλές φορές.
Είναι μεγάλη η δύναμη της λογικής, να μην την υποτιμούμε. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να χειραγωγήσει την ανάγκη του ανθρώπου να αγαπηθεί και να εμπιστευτεί την ύπαρξή του στα χέρια της αγάπης που στέκεται περήφανη μπροστά στο κατώφλι της καρδιάς του.
Προσβάλλει, αμφισβητεί, απαξιώνει αυτό που του προσφέρεται με πάθος, με ενθουσιασμό, με ειλικρίνεια. Κι αυτή η εξουσία που ασκεί πάνω σε μια άλλη καρδιά, τον άνθρωπο τον εξιτάρει. Του δημιουργεί ένα αίσθημα παντοδυναμίας, θαρρείς και με τον τρόπο αυτό παίρνει το αίμα του πίσω από το παρελθόν που τον γονάτισε.
Η αγάπη, όμως, αντέχει. Κι ο άνθρωπος που αγαπά, δεν υποχωρεί, δεν εγκαταλείπει και βάζει σθεναρά ως αντίβαρο την καρδιά του κάθε φορά που η λογική του άλλου στέκεται απέναντί της ετοιμοπόλεμη κι επιθετική. Γιατί ξέρει τη δύναμη που έχουν οι άμυνες. Γιατί γνωρίζει πόσο ανθεκτικά μπορεί να είναι τα απωθημένα.
Κι όταν κάποια στιγμή κουραστεί να αποκρούει τα βόλια της σιωπής και της αμφισβήτησης που την πετροβολούν, μαζεύεται στη γωνιά της λαβωμένη, αλλά σίγουρη για την αγάπη που έχει κουρνιάσει μέσα της. Η δική της σιωπή δεν είναι φοβισμένη, είναι δυνατή, γιατί έχει μέσα της τη λαχτάρα και την έγνοια και τον πόθο.
Ο άνθρωπος που έχει αγαπήσει, δεν ξε-αγαπάει. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη, δεν υπάρχει αυτό το αναιρετικό συναίσθημα. Κρατά την αγάπη του σφιχτά από χέρι και δεν την εγκαταλείπει όσο κι αν προσπαθήσουν να του την αρπάξουν βίαια οι συμπεριφορές του άλλου.
Στέκεται εκεί γεμάτος βεβαιότητα για τα συναισθήματά του. Δεν τα ξεπουλά, δεν τα χαραμίζει, δεν τα σκορπά σε κρύες αγκαλιές. Τα κρατά τρυφερά μέσα του και αφήνει την καρδιά του να φτερουγίζει εκεί που αγαπά.
Εκεί που ανήκει…
