«Ακολούθησε τον ρυθμό της Φύσης. Το μυστικό της είναι η υπομονή», έλεγε ο Αμερικανός φιλόσοφος Ραλφ Ουάλντο Έμερσον. Σκέψου ότι περνάς από ένα σημείο με ξερά χόρτα και καμία ομορφιά, αλλά αν διαβείς το ίδιο μονοπάτι μετά από καιρό θα έχουν ανθίσει όμορφα λουλούδια.
Το γκρίζο του τότε θα έχει γίνει πολύχρωμο τώρα. Η εικόνα είναι μαγευτική. Αν δεν έκανες υπομονή όμως και δεν ξαναπέρναγες από το ίδιο σημείο, θα είχες χάσει την ευκαιρία να αντικρίσεις αυτό το τοπίο. Ή ένα δέντρο με ξερά κλαδιά που σε φοβίζει και νιώθεις σαν να σε απομακρύνει, αν το ξαναεπισκεφτείς άλλη εποχή, βλέπεις το θαύμα της φύσης. Έχει αναστηθεί και λαχταρά να το θαυμάσεις.
Έτσι και με τους ανθρώπους. Δεν μπορούν να «ανθίζουν» όλες τις εποχές. Χρειάζονται και τα διαλείμματά τους. Τα ελαττώματά μας άλλωστε, μας κάνουν ξεχωριστούς. Πρέπει να τα αγαπάμε. Κι ίσως με την πολλή αγάπη να καταφέρουμε σιγά σιγά να τα βελτιώσουμε. Μη φοβάσαι τον άνθρωπο με ξερά κλαδιά αντί για ζεστά χέρια. Θέλει τον χρόνο του να ομορφύνει και πάλι η ψυχή του και να σου ψιθυρίσει όμορφα λόγια. Έχεις δει τα όμορφα φύλλα που βγάζει, έχεις δει τα όμορφα άνθη, έχει δει τους λαχταριστούς καρπούς του. Κάνε υπομονή και θα ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Μην εξαφανιστείς όμως μέχρι να γίνει αυτό. Κάνε βόλτες γύρω από το «δέντρο», χάραξε πάνω του τα αρχικά σας, όπως τότε που ήσουνα παιδί. Πόσο χαριτωμένη συνήθεια να ενώνουμε το αρχικό γράμμα του ονόματός μας με του αγαπημένου μας με το σύμβολο της πρόσθεσης. Ποιο να είναι άραγε το αποτέλεσμα αυτής της πράξης; Θέλει υπομονή για να το δεις.
Όπως, λοιπόν, θα κάνεις τις βόλτες σου γύρω από το δέντρο, θυμήσου να του πεις πόσο όμορφο είναι και έτσι χωρίς φύλλα, άνθη και καρπούς. Στόλισε τα κλαδιά του με ωραίες δικές σου σκέψεις και δες στη στιγμή πόσο θα ομορφύνει. Σκαρφάλωσε και ξάπλωσε πάνω σε ένα. Ο ήλιος πήγε για ύπνο και βγήκε το φεγγάρι να φωτίζει τον δρόμο σου. Ξέρεις πολύ καλά πού θέλεις να πας. Και ξέρεις πολύ καλύτερα με ποιόν άνθρωπο θέλεις να πας. Τον περιμένεις στην αρχή του μονοπατιού να έρθει όποτε είναι έτοιμος. Δεν είναι ότι φοβάσαι να το διαβείς μόνος σου. Είναι ότι ξέρεις πως οτιδήποτε ωραίο θα βλέπεις στη διαδρομή, θα θες να του το δείχνεις. Δε θα έχει κανένα νόημα να το θαυμάζουν μόνο τα δικά σου μάτια. Θες να βλέπεις και τα δικά του να χαμογελάνε.
Σε κοίταξαν κάποια στιγμή με φόβο, μήπως κουραστείς να περιμένεις. Σκεφτόσουν πώς να τον πείσεις ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Τού ‘δειξες τότε ένα τριαντάφυλλο. Ήταν ακόμα μπουμπούκι. Αν βιαστείς να το κόψεις, δε θα προλάβεις να το δεις να μεγαλώνει, να ανοίγει διάπλατα και να μοσχοβολάει πιο μεθυστικά από ποτέ. Θα κάνεις υπομονή και θα περιμένεις μέχρι να γίνει αυτό. Το «υπομένω» και το «περιμένω» δεν έχουν μέσα τους τυχαία το «μένω». Μένω εδώ, λοιπόν. Δεν είναι μυστικό. Στο λέω. Στο φωνάζω. Όσο μακριά και να είσαι, να με ακούσεις. Η Φύση μου είσαι εσύ. Το σπίτι μου. Πάρε το κλειδί. Μπορεί εκτός από την εξώπορτά μου, να ταιριάζει και στην καρδιά μου…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
