Σαν σήμερα ταξιδεύω πολλά χρόνια πίσω. Ξαναζώ εκείνο το φλογερό τραύμα στην παιδική ψυχή μου.
Κρήτη, 1999, στο χωριό μου.
Θυμάμαι να τρέχουμε πανικόβλητοι, αφήνοντας όλοι τα σπίτια μας.
Σπίτια γεμάτα αναμνήσεις, κόπο, ζωή. Να τρέχουμε προς τις παραλίες ώστε να βρούμε οξυγόνο. Μικρά παιδιά και άνθρωποι που με λάστιχα πάλευαν να σώσουν τα σπίτια τους, αφού η βοήθεια δεν ήταν επαρκής.
Δε θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια του τότε.
Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα πώς ένιωθα και σήμερα κλαίω ασταμάτητα.
Οι εικόνες υπάρχουν ακόμα στο μυαλό μου.
Θυμάμαι τη μητέρα μου με το γάτο μας αγκαλιά και βρεγμένες πετσέτες για να μην πεθάνει από ασφυξία.
Να περιμένουμε καραβάκια να μας μεταφέρουν σε άλλες παραλίες, γιατί πλέον και εκεί που ήμασταν είχε φτάσει η φωτιά και δε μπορούσαμε ούτε να ανασάνουμε.
Να μη βλέπεις τίποτα, πέρα από φόβο στα μάτια όλων, πανικό, θλίψη.
Να μυρίζεις τον επερχόμενο θάνατο. Κάπως έτσι θα μυρίζει, σκεφτόμουν τότε.
Στάχτες παντού, φλόγες, καπνοί, δάκρυα στα μάτια που πια δεν ήταν από τον καπνό, αλλά από τον πόνο. Να νιώθεις πως χάνεις την αναπνοή σου και πως θα καείς. Κάποια στιγμή το βράδυ θυμάμαι ρισκάραμε να πάμε σπίτι μας, και θυμάμαι ακόμα, να κοιτάζω από το παράθυρο στα βουνά φλόγες.
Πορτοκαλί φλόγες στο σκοτάδι. Πορτοκαλί δαίμονες που παραμόνευαν πότε θα μας πάρει ο ύπνος για να πάρουν τις ζωές μας. Κάπως έτσι είναι η κόλαση αν υπάρχει.
Κάπου τότε άκουσα ότι δεν έτυχε. Σε ένα μέρος που ο αέρας είναι πρωταγωνιστής και τα χωράφια περίσσια, το μέρος εκεί και οι συνθήκες αποτελούσαν ιδανικές συνθήκες για εμπρησμό και ένα σωρό άλλους περίεργους λόγους.
Στο παιδικό μυαλό μου ήταν αδιανόητο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο σκόπιμα. Όχι πως στην ενήλικη όψη μου, αυτή η πράξη συμφιλιώνεται με τη λογική μου.
Θα ήθελα αλήθεια να ακούσω τη φωνή των υπαίτιων, να δω τι υπάρχει μέσα στην ψυχή τους, τι κουβαλάνε που τους ώθησε σε όλο αυτό.
Όλα τα δάκρυα του κόσμου δε φτάνουν να σβήσουν τις φλόγες, τη θλίψη και την καταστροφή.
Η φωτιά μάς δόθηκε για να μας ζεσταίνει, αλλά η απληστία μάς έκανε να θέλουμε να χορέψουμε μαζί της προκλητικά. Και η βροχή που σήμερα θα μας έσωζε, χθες ήταν καταστροφική στον ίδιο τόπο.
Γιατί εμείς σε καταστρέψαμε και εσένα.
Αθήνα μου, Ελλάδα μου, Γη μου, ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
