Ο αβάσταχτος πόνος της άδικης απώλειας

Ο αβάσταχτος πόνος της άδικης απώλειας

Ψιθυριστά τα λόγια σήμερα...

Ξέρω, είναι δύσκολο και να τα ψιθυρίσεις. Δεν υπάρχει το κουράγιο, κάηκε κι αυτό.
Στέγνωσαν τα δάκρυα, πάγωσαν τα χαμόγελα, μαύρισαν τα μάτια.
Ξέρω αν δεν το ζήσεις δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς. Το μόνο που μπορείς είναι βοηθήσεις, σιωπηλά και να ψελλίσεις καμία προσευχή παραπάνω.

Ο πόνος της απώλειας της άδικης. Αχ!

Ξέρεις όμως ο πόνος ο ανθρώπινος όταν τον μιλάς καταλαγιάζει...
Όμως τα ουρλιαχτά σου κόβουν την επιθυμία. Οι εικόνες ματώνουν την ψυχή και η αιμορραγία δεν έχει σταματημό.
Η μυρωδιά... τα μωρά... Χριστέ μου!
Υπομονή... και ένα δόξα τω θεώ, σε όσους είχαν δύναμη να βγουν ζωντανοί και έναν παράδεισο για αυτούς που δεν μπόρεσαν...
Ελέησον μας ο Θεός. Ελέησον.