Σε καίνε Ελλάδα μου.
Σε πνίγουν Ελλάδα μου.
Σε ρημάζουν Ελλάδα μου.
Χάνουμε άντρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά.
Σε πληγώνουν Ελλάδα μου.
Σε καταστρέφουν Ελλάδα μου.
Νιώθω να μου ξεριζώνουν την καρδιά Ελλάδα μου. Πονάω.
Γιατί δεν είναι μόνο τα δέντρα, δεν είναι μόνο το πράσινο, δεν είναι το οξυγόνο το ίδιο.
Δεν είναι που χαλάνε την ομορφιά σου, την φύση μας Ελλάδα μου.
Την έχουμε χάσει σχεδόν ολόκληρη Ελλάδα μου.
Γιατί κάποιοι δεν είναι άνθρωποι Ελλάδα μου.
Γιατί οι άνθρωποι δεν κάνουν κακό σε άλλους ανθρώπους.
Χάνεται ο κόσμος και λίγες μέρες μετά ξεχνιούνται.
Θα μπορούσε να είναι η μάνα σου, ο αδερφός του, το παιδί μου.
Τα παιδιά σου Ελλάδα μου τα χάνεις.
Από πυρκαγιές. Από πλημμύρες.
Έτσι και σήμερα. Θρηνούμε.
Πενθούμε.
Τους γονείς που βρέθηκαν αγκαλιά με τα παιδιά τους.
Τους ανθρώπους που στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στο αυτοκίνητο τους.
Πενθούμε τους ανθρώπους που βρέθηκαν στην θάλασσα.
Πενθούμε για όλους τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους.
Προσευχόμαστε να βρεθούν οι δεκάδες αγνοούμενοι.
Προσευχόμαστε να είναι ζωντανοί.
Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Η Ελλάδα μας αιμορραγεί.
Η Ελλάδα μας θρηνεί. Η Ελλάδα μας πενθεί.
Ας μείνουμε όλοι άνθρωποι.
