Η πύρινη λαίλαπα που κατακρεουργεί την Αθήνα σημαίνει την αρχή του τέλους της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της ζωής όπως την ξέραμε.
Δεκάδες ζωές χάθηκαν και δε γυρίζουν πίσω.
Ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες άτομα όλων των ηλικιών μέχρι και μωρά παιδιά μηνών ακόμα.
Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά; Έτσι δε λένε;
Πώς να τους εξηγήσεις ότι έγιναν πιόνια σε ένα άδικο παιχνίδι της ζωής, ότι βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο;
Η παροχή εθελοντικής βοήθειας αυτή τη στιγμή είναι η μόνη λύση έναντι στην αδράνεια και την παθητικότητα, όμως δεν αποτελεί την απόλυτη σανίδα σωτηρίας.
Γιατί όσο μεγάλη και να είναι η προσφορά, οι ψυχές που έφυγαν δε γυρίζουν πίσω!
Οι εκτάσεις γης δε σβήνουν από τις φλόγες που τις τυλίγουν ακόμα και αυτή τη στιγμή.
Έχουμε χρέος ως άνθρωποι να σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπο μας.
Όσο συγκινητική και να είναι λοιπόν η ανταπόκρισή μας, μακάρι να γύριζε πίσω τις χαμένες ζωές.
Μακάρι να διέγραφε από το μυαλό των εγκαυματιών τις εικόνες ολέθρου που εντυπώθηκαν όταν αντίκρισαν τη ζωή τους να τυλίγεται στις φλόγες. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ας μαζευτούμε όλοι να κλείσουμε στα χέρια μας τις λίγες σταγόνες αγάπης που απέμειναν για να σβήσουμε αυτή την πυρκαγιά.
Ας ανοίξουμε μια ζέστη αγκαλιά για όσους κινδύνεψαν και ας ξεχάσουμε για λίγο τα δικά μας.
Εδώ μιλάμε για ζωές, εδώ μιλάμε για ανθρώπους.
Εδώ μιλάμε για εμάς τους ίδιους!
