Γι' άλλη μια φορά ανθρώπινες ζωές σκορπίστηκαν μάταια και άδικα μέσα στον καπνό και στη στάχτη.
Και γι' άλλη μια φορά εκφράζεται απέραντη θλίψη και οργή από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή που ο θρήνος πλανιέται στα αποκαΐδια, την ίδια στιγμή που η μυρωδιά του θανάτου τρυπώνει όπου υπάρχει ανάσα, τα ερωτηματικά περιμένουν μια απάντηση.
Ποιος φταίει; Τι φταίει; Γιατί;
Γι' άλλη μια φορά πολιτικές ευθύνες θα αποδοθούν και θα αποποιηθούν για να μπουν κι αυτές στο χρονοντούλαπο της γραφειοκρατίας και των προϋπολογισμών μέχρι την επόμενη πλημμύρα, την επόμενη πυρκαγιά, τον επόμενο σεισμό.
Νιώθεις να σου προκαλεί ματαίωση το γεγονός ότι ζεις σε μια χώρα που η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη, κομματικά χρήσιμη, απροστάτευτη από το μένος της φύσης.
Η ανθρώπινη ζωή ένας αριθμός που καταλήγει κάθε φορά στη λήθη.
Σήμερα όλη η Ελλάδα είναι αναστατωμένη, ναι. Συμπάσχουμε, όμως, εκ του ασφαλούς, ας είμαστε ειλικρινείς.
Η ανθρωπιά μας περιορίζεται στις λέξεις και στα status.
Η δική μας ζωή συνεχίζει κανονικά τον δικό της ρυθμό.
Ο θρήνος ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που ανταμώθηκαν με τη φωτιά και με τον θάνατο.
Η απόγνωση είναι δική τους.
Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να μπούμε στη θέση τους.
Τους εύχομαι καλή δύναμη. Και υπομονή. Και μεγάλη καρδιά για ν' αντέξουν.
