Απ' τον παράδεισο στην κόλαση μια πυρκαγιά δρόμος...
Η οδός Ονείρου μετατράπηκε στον χειρότερο εφιάλτη σε λίγα μόνο λεπτά, με τη χαρά να δίνει τη σκυτάλη στον τρόμο και την απόγνωση.
Εικόνες πολέμου σε καιρό ειρήνης κατακλύζουν τις οθόνες μας...
Εικόνες ολέθριες και σπαραγμού. Οι λέξεις μικρές για να περιγράψουν την απόγνωση, την πίκρα, την οδύνη...Αυτή τη φορά, δεν κάηκε μόνο γη. Κάηκαν άνθρωποι, κάηκαν παιδιά! Πρόσωπα σφιγμένα από τον πόνο της απώλειας. Βουβά μπρος στην απόλυτη καταστροφή.
Νεκροί, αποκαϊδια, και μια έντονη οσμή θανάτου που δε θα φύγει ποτέ από τα ρουθούνια όσων τη μύρισαν...Χαμένες ζωές, κατεστραμένες περιουσίες και μνήμες που καταγράφησαν για πάντα στις συνειδήσεις των ανθρώπων που έζησαν την πύρινη κόλαση στη χειρότερη εκδοχή της...
Άνθρωποι βουτηγμένοι στον όλεθρο «χρεώνουν» τον εαυτό τους με τύψεις που δε μπόρεσαν να σώσουν τον γείτονα, τον φίλο, το γνωστό και τον άγνωστο που είδαν να κείτεται δίπλα τους νεκρός!
Που δε θα ξανακοιμηθούν ποτέ ξανά, ήρεμοι και ήσυχοι γιατί θα τους στοιχειώνουν τα παιδικά ουρλιαχτά του τρόμου...
Που έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν σε μια κακιά στιγμή...Ανθρώπους και κόπους μιας ζωής...
Άνθρωποι, ίσως τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, που σφιχταγκαλιάστηκαν μπροστά στην πύρινη απειλή για να προστατεύσουν ότι πιο πολύτιμο είχαν, τα παιδιά τους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια μήπως και τα σώσουν, για να περάσουν εν τέλει σφιχταγκαλιασμένοι όλοι μαζί το κατώφλι του πύρινου θανάτου λίγα μόλις μέτρα απ' τη θάλασσα, γράφοντας την τραγικότερη ιστορία αυτής της εθνικής τραγωδίας...
Δε χωράει ανθρώπινος νους το παιχνίδι που τους έπαιξε η μοίρα...Ίσως κάποια δευτερόλεπτα νωρίτερα, να προλάβαιναν αυτοί κι όχι η φωτιά...
Ακόμη μια εθνική τραγωδία που αφήνει πίσω της εκτός από αποκαϊδια, έναν μακρύ κατάλογο από θύματα.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και μωρά, πλήρωσαν με τη ζωή τους το κόστος αυτής της εθνικής τραγωδίας, βυθίζοντας τη χώρα σε βαρύ πένθος κι έναν θρήνο χωρίς τελειωμό.
Δεν θα 'ναι η τελευταία, δυστυχώς. Μακάρι να ήταν!
Δε φτάνουν οι ευχές κι οι προσευχές, όπως δεν έφτασαν σε κάθε εθνική τραγωδία που προηγήθηκε...
Γιατί σε λίγο θα τη ξεχάσουμε κι αυτή, όπως και τόσες άλλες...
Η Ελλάδα πενθεί... Μετράει αγνοούμενους, καμένους, πνιγμένους και χαροκαμένους. Άλλη μια φορά!
Μετράει τραγωδίες χωρίς απόδοση ευθυνών, χωρίς παραιτήσεις, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης των επόμενων τραγωδιών που πιθανόν θ' ακολουθήσουν...
Θλίψη, οργή, οδύνη, πόνος, θυμός απ΄ τη μια, αλληλεγγύη, ομοψυχία, ανθρωπιά, αυτοθυσία, φιλότιμο απ' την άλλη...
Η αθάνατη ελληνική ψυχή που σε κάθε τραγωδία ανυψώνεται και αποδεικνύει το μεγαλείο της!
Είναι σίγουρο. Η τραγωδία θα μας ενώσει...Θα βοηθήσουμε όλοι. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Με κάθε τρόπο. Αυτό είναι το καλό...
Όμως και πάλι θα ξεχάσουμε, μέχρι την επόμενη τραγωδία...Κι αυτό είναι το κακό!
