Θυμάμαι να βρέχει καταρρακτωδώς και εμείς να προχωράμε χωρίς ομπρέλα.
Θυμάμαι να χορεύουμε στις 2 το βράδυ γιατί βαριόμασταν να βγούμε έξω.
Θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου και να βρίσκω τριαντάφυλλο δίπλα μου.
Θυμάμαι να τρέχω πάνω σου και να σε αγκαλιάζω δίχως αύριο.
Θυμάμαι να γελάμε σαν χαζά με τα δικά μας αστεία.
Θυμάμαι τόσα πολλά.
Θυμάμαι να πηγαίνουμε τον σκύλο μας βόλτα και να την αφήνουμε να τρέχει χωρίς λουρί.
Να νιώθει ελεύθερη.
Θυμάμαι να φτιάχνω γλυκά μεταμεσονύχτια γιατί είχα λιγούρα.
Θυμάμαι να μου μαγειρεύεις γιατί τότε δεν ήξερα τα πάντα όπως εσύ.
Θυμάμαι να νιώθω ασφάλεια στην αγκαλιά σου.
Θυμάμαι να μου λες «κάθε μέρα σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ»...
Θυμάμαι ότι το εννοούσες.
Θυμάμαι ότι το ένιωθα.
Θυμάμαι να σου λέω σ´αγαπώ όταν κοιμόσουν.
Θυμάμαι.
Εσένα και Εμένα Μαζί.
Θυμάμαι πώς εκείνο το μαζί ήταν η δύναμη μας.
Ακόμα θυμάμαι.
Εκείνες τις πεταλούδες που είχα στο στομάχι και την καρδιά μου έτοιμη να την πάρω στα χέρια.
Σε θυμάμαι ακόμα. Μας θυμάμαι.
