Ο δροσερός πρωινός αέρας του νησιού έμπαινε στο δωμάτιο πολύ πριν τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκωνόμουν από το κρεβάτι και σχεδόν έτρεχα προς τη θάλασσα. Μετρούσα μόλις λίγα βήματα στην υγρή, από το χάδι της νύχτας, άμμο κι ο ήλιος είχε ήδη φτάσει στα ύψη του. Νωρίς χαράζει στο Αιγαίο.
Τα σερβίτσια του πρωινού στα καφέ και τα εστιατόρια κροτάλιζαν ελαφρά καθώς έμπαιναν στη θέση τους, οι πρώτοι νησιώτες ρουφούσαν τον καφέ τους με τον φλοίσβο του κύματος για μουσική και οι τουρίστες, μεθυσμένοι από τη ραστώνη των διακοπών, τρίβονταν ακόμη στην αγκαλιά τού Μορφέα. Καλοκαίρι στο νησί.
Η Κως, το τρίτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί των Δωδεκανήσων, είχε τη βοή ενός μελισσιού που εργάζεται ασταμάτητα και την ηρεμία μιας μικρής κουκίδας στην άκρη του Αιγαίου. Οι μνήμες στους δρόμους και τις αχανείς αμμουδιές της είχαν άλλοτε εσάνς αρχαίας Ελλάδας κι άλλοτε άρωμα Μικρασίας, λόγω της κοντινής επαφής της με τα τουρκικά παράλια. Κάπου ανάμεσα στις τόσες αντιθέσεις της, ο περισσότερος κόσμος ζούσε την καθημερινότητά του σε ρυθμούς γιορτής.
«Εμείς εδώ έχουμε τόσο καλό καιρό και τόσο τουρισμό που νιώθουμε πως είμαστε συνέχεια σε διακοπές!» μου είπε γελώντας η Κατερίνα, μια αγαπημένη αναγνώστρια χρόνων που είδε πως ήμουν στο νησί και θέλησε να με γνωρίσει από κοντά.
Ήταν ένα από εκείνα τα αγαπημένα πρωινά, με τον καφέ ήδη στο τραπέζι μας από τις εννιά, να λέμε τα νέα μας σαν φίλες χρόνων. Πάντοτε χαίρομαι να γνωρίζω ανθρώπους που κάποια στιγμή όσα γράφω τους άγγιξαν τόσο πολύ ώστε να θέλουν να με συναντήσουν. Την ίδια στιγμή, αναγνώστες από τα κοντινά νησιά, λες και συνωμοτούσαν για να κάνουν τις διακοπές μου ακόμη πιο ξεχωριστές, άνοιγαν την αγκαλιά τους και με προσκαλούσαν και στον δικό τους τόπο. «Θέλω πολύ να σε γνωρίσω» μου έγραφαν και παρόλο που τόσα χρόνια η αγάπη τους μου είναι γνώριμη, πάντα μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο.
Το ίδιο πλατύ χαμόγελο μοιράστηκα και με ένα νεαρό παιδί σε ένα εστιατόριο της Ζιας, ενός χωριού στο μοναδικό ψηλό μέρος της Κω, από όπου το ηλιοβασίλεμα απλώνεται γενναιόδωρα υπέροχο από κάτω του. Σέρβιρε στο τραπέζι μας λίγο κόκκινο κρασί όταν λίγο ντροπαλά μου εξομολογήθηκε «Εσάς… κάπου σας ξέρω…»
Και οι περισσότεροι κάτοικοι, όμως, σου φέρονται σαν να σε ξέρουν χρόνια. Η ιδιοκτήτρια ενός παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου, στην περιοχή Πλατάνι, δίπλα στα εστιατόρια με τούρκικη και ελληνική κουζίνα, φούρνιζε τα σιροπιαστά της και ευωδίαζε ο τόπος κανέλα και βούτυρο.
«Γαλακτομπούρεκο βγάζουμε κάθε Σάββατο», μου είπε εγκάρδια κι ένιωσα τυχερή που τυχαία βρέθηκα εκεί τέτοια μέρα. Θέλησα να μάθω τον λόγο και μου είπε πως ο παππούς και ιδρυτής του καταστήματος το είχε έτσι συνήθειο και το κράτησε και ο γιος της που ήταν πλέον ο κύριος ζαχαροπλάστης του μαγαζιού. «Τον παντρεύω τον Οκτώβριο. Κλείσαμε και το κέντρο. Αν και φουλ σεζόν ακόμη για εμάς, δεν με πειράζει. Θα τα καταφέρω». Μου μιλούσε για το γάμο ενώ πακετάριζε το γλυκό λες και ήμασταν γειτόνισσες που τα λέγαμε στο πόδι.
Στο πόδι συζητούσα και με τον μανάβη που ψώνιζα τα φρούτα κάθε πρωί. «Αυτά τα σταφύλια να πάρεις. Είναι ντόπια» μου έλεγε με καμάρι. Εγώ, από την άλλη, σκεφτόμουν πως τίποτα δεν είναι πιο ντόπιο από την ανοιχτή καρδιά των νησιωτών. Η πάστα τους είναι φτιαγμένη από ήλιο και θάλασσα, ένα κράμα αυθεντικό κι ευλογημένο.
Υποσχέθηκα πως θα ξανάρθω στο νησί. Εκτός από τόπος διακοπών υπήρξε και ορμητήριο για την επίσκεψη των διπλανών νησιών. Η Νίσυρος με καράβι από τα Καρδάμαινα σε μια ώρα, η Λέρος με το πλοίο της γραμμής σε μιάμιση και η Κάλυμνος από το Μαστιχάρι με το τοπικό δρομολόγιο σε σαρανταπέντε λεπτά, υπήρξαν ξεχωριστές εμπειρίες για τις οποίες θα γράψω μια επόμενη φορά.
Αφήνω την τελευταία αίσθηση στην Κω, σε μια εικόνα θάλασσας την ώρα που τη λούζει το φεγγάρι. Τα πρώτα φώτα της πόλης ανάβουν, τα ιστιοπλοϊκά αράζουν στη μαρίνα, τα σμήνη των τουριστών ξεχύνονται για βόλτες στο λιμάνι, τα ποδήλατα, γνώριμο στοιχείο του επίπεδου νησιού, κουδουνίζουν για να παραμερίσουν οι πεζοί, ο Πλάτανος του Ιπποκράτη σφυρίζει στον άνεμο μυστικά της μέρας που φεύγει κι εγώ κλείνω τα μάτια μου για να κρατήσω το νησί μέσα μου, εκεί που κατοικούν πάντα τα ωραία. Αργά βραδιάζει στο Αιγαίο. Ευτυχώς.
