Θυμάμαι, όταν είχαν βγει οι δικές μας βάσεις εκείνη την χρονιά, εγώ είχα περάσει Θεολογία Αθήνας.
Φύσει εγωίστρια προσποιούμουν ότι μου άρεσε, πλην του διεισδυτικού οφθαλμού της μάνας μου που ήξερε ότι δεν.
Και όταν λέμε δεν εννοούμε καθ'όλα ΔΕΝ.
Γράφτηκα, παρακολούθησα 3 μήνες και έκτοτε δεν ξαναπάτησα ποτέ.
Είχα κερώσει τα αυτιά μου σαν τον Οδυσσέα για να μην σφυρίζει μέσα μου η λέξη "αποτυχία", αν και εκείνες τις εποχές οι ταμπέλες ήταν πιο εύκολες και τα καρφιά που τις κρεμούσαν μπήγονταν χωρίς πολλή σκέψη από τον καθένα και δύσκολα παρέμεινα σχεδόν αλώβητη.
Έπιασα δουλειά, μεροκάματο, 6 το πρωί να βαράω κάρτα στην Ομόνοια 19 χρονών όταν οι συνομίληκοί μου παρτάριζαν με το σεξμπόμπ σεξμπόμπ στις εκδηλώσεις της δαπ-νδφκ και μοίραζαν τον ριζοσπάστη στα αμφιθέατρα.
Δούλευα δυο δουλειές, νύχτα μέρα, για να γίνω αυτό που ήθελα (και τότε) δεν μπορούσα να το διδαχθώ παρά μονάχα στο εξωτερικό.
Αλλά πού λεφτά..;
Πείσμα. Δουλειά. Πείσμα. Δουλειά.
Μέχρι να κλείσω τα 21 είχα αγοράσει το δικό μου αυτοκίνητο και το δικό μου σπίτι (με δάνεια τα οποία ξεπληρώνω έως σήμερα και τότε μου άφηναν περιθώριο ψίχουλα για να βγάλω τον μήνα).
Ωστόσο, η λέξη αποτυχία είχε αρχίσει σιγά σιγά να ξεθωριάζει από πάνω μου.
Δούλευα σκληρά και τα λεφτά που μου απέμεναν τα επένδυα σε εμένα.
Σπουδές ιδιωτικές, βιβλία, θέατρο, σινεμά, τέχνη, διάβασμα διάβασμα διάβασμα.
Και μετά ήρθε το μεγάλο Πανεπιστήμιο.
Γάμος.
Και το πρώτο μεταπτυχιακό.
Διαζύγιο.
Η λέξη αποτυχία είχε στιλβωθεί και τοποθετηθεί εκ νέου στο κεφάλι μου σαν προς αποφυγή στέμμα.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή.
Στούρνος ανέκαθεν πήγα και ξαναπαντρεύτηκα, αλλά μέχρι τώρα φοιτώ κανονικά και λέω να αποφοιτήσω και με καλό βαθμό.
Παράλληλα κάνω όσα αγαπώ, μορφώνομαι και αναπτύσσομαι από μέσα προς τα έξω αβίαστα και με τους ρυθμούς που μπορούν οι ρίζες μου να απορροφήσουν τις γνώσεις.
Φέτος έκανα αίτηση για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Εύχομαι να γίνει δεκτή.
Εάν όχι του χρόνου.
Καλύτερα, θα είναι και πιο μεγάλα τα πιτσιρίκια μου, θα μου βαστούν και το βιβλίο όταν θα διαβάζω για την εξεταστική.
Έχω ακούσει πολλά.
Από "αμετροεπής" έως "δεν έχει καν τα τυπικά προσόντα".
Χαίρομαι!
Γιατί "μίζερη", "δειλή" και "βολεμένη" δε με είπε ποτέ κανείς.
Και αυτό είναι το πιο δυνατό πτυχίο μου στη ζωή.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά!
Σε όλα!
Το παιχνίδι τώρα αρχίζει.
