Βαρέθηκα πια να μετρώ τις απουσίες σου από τη ζωή μου!

Βαρέθηκα πια να μετρώ τις απουσίες σου από τη ζωή μου!

Το κινητό εξακολουθεί να χτυπάει με τον ξεχωριστό εκείνο ήχο, το καντράν γράφει το όνομά του και εσύ απλά το κοιτάς σαν υπνωτισμένη, ανήμπορη να αντιδράσεις.

Μουδιασμένη ακόμη, απαντάς και στα αυτιά σου έρχεται αμέσως η γνώριμη, ζεστή φωνή του….
-Έρχεσαι σήμερα και θα μείνεις μια εβδομάδα; Τέλεια!! Ναι δεν έχω κανονίσει κάτι, ανυπομονώ, σ΄αγαπώ!
-Ψέματα! Η φωνή στο κεφάλι σου δε λέει να ησυχάσει, φωνάζει δυνατά πως λες ψέματα, τόσο σε εκείνον όσο και σε εσένα.

Δεν είσαι ελεύθερη, έχεις ένα πολύ σημαντικό σεμινάριο, που πάλεψες πολύ για να κερδίσεις μια θέση σε αυτό. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, απλά θα παρατήσεις τα πάντα για χάρη του.
Τη ζωή σου την ίδια θα βάλεις πάλι στο pause, για μια βδομάδα μαζί του. Ναι, σκέφτεσαι χαμογελώντας, αλλά θα είναι μια ονειρεμένη εβδομάδα, κλεισμένη μέσα στην αγκαλιά του, σμίξιμο χειλιών και σωμάτων.

Όμορφες εικόνες που θα γίνουν γλυκόπικρες αναμνήσεις.
Πολύτιμες στιγμές που θα κρατούν ζεστή την καρδιά σου όταν εκείνος δε θα είναι πια εδώ.
Ένας τόσος δα πόνος στο στήθος, εκεί στα αριστερά, σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Η χαρά μεμιάς εξανεμίζεται. Είναι γιατί έχεις κουραστεί να περιμένεις μάτια μου.
Να είσαι ο απουσιολόγος της αγάπης σας, να μετράς απουσίες παρά παρουσίες.

Ξέρεις, εκείνες τις αδικαιολόγητες, που σε αφήνουν μετεξεταστέο…
Κουράστηκες να κοιμάσαι μόνη στο διπλό σας κρεβάτι.
Να ξυπνάς μέσα στη νύχτα αποζητώντας το καθησυχαστικό χάδι και δυο χέρια να τυλιχτούν γύρω σου.
Να γεύεσαι λύπες, χαρές, πόνο, πίκρα, αγωνία δίχως να τα μοιράζεσαι.

Να παλεύεις να στήσεις μια ολοκληρωμένη εικόνα με τα μισά κομμάτια του παζλ.
Να ζεις ανάμεσα στο πριν και στο μετά της παρουσίας του, ξοδεύοντας ώρες, μέρες μήνες, χρόνια στο περίπου. Βαρέθηκες παραδέξου το.
Βαρέθηκες εκείνος να είναι τα πάντα για σένα και εσύ απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα στο φορτωμένο πρόγραμμά του.

Μια μικρή κουκίδα στον χάρτη της ζωής του, χαμένη κάπου ανάμεσα στα κουτάκια του ανήσυχου μυαλού του.
Σαν τις βαλίτσες του σε περιφέρει από εδώ και από εκεί, σαν τις αποσκευές που κουβαλάει αδιάφορα σε κάθε του ταξίδι.
Λάθος σου που του επέτρεψες να βολτάρει ανενόχλητος διαρκώς στις δικές σου σκέψεις, δίνοντάς του το δικαίωμα να εισβάλει στην ζωή σου σαν τον κλέφτη.
Λεηλάτησε ότι αγνό είχες φυλαγμένο, ποδοπάτησε άγαρμπα το κόκκινο χαλί της ψυχής σου.
Το απαλό εκείνο χαλί που το κανακεύεις, το φροντίζεις και που με τόση αγάπη το στρώνεις σε κάθε ερχομό του.

Σου υποσχέθηκε να διώξει τα σκοτάδια σου και αθέτησε τον λόγο του, γεμίζοντάς σε με απελπισία.
Τέρμα λοιπόν, ως εδώ ήταν. Θα πρέπει πια τα σ΄αγαπώ του να στα αποδείξει με πράξεις και όχι με λόγια.
Να βρει εκείνος το σημείο που θα τέμνονται οι μέχρι τώρα παράλληλοι δρόμοι σας.
Τόσα χρόνια ούτε κουβέντα για ένα κοινό μέλλον. Το σεβάστηκες, γιατί όπως έλεγε τον έπνιγε η έννοια της δέσμευσης! Και εσύ όμως έχεις πια δικαίωμα να αναπνεύσεις, πνιγόσουν τόσο καιρό στην ίδια σου τη μοναξιά.

Φτάνει πια, σήμερα είναι η στιγμή σου. Είναι όλα ή τίποτα.
Δε θα λυγίσεις στην θέα των ματιών του, θα αποτυπώσεις καλά τις λατρεμένες γραμμές του προσώπου του, κάθε λεπτομέρεια σαν να είναι η τελευταία σας φορά.
Διεκδίκησε τα χαμένα σου όνειρα.
Ή θα γυρίσεις νικήτρια, ή με λάβαρο την αξιοπρέπειά σου και κρατώντας την καρδιά σου κομμάτια, θα γυρίσεις επιτέλους σελίδα. Καλή σου επιτυχία καρδιά μου, την αξίζεις...