Θα μπορούσαν να ήταν τα πάντα αλλιώς…! Να ζούσαμε όλοι σ’ έναν κόσμο «αγγελικά» πλασμένο, που κανένας δε θα αδικούσε και δε θα έκανε κακό στον άλλο. Σ’ έναν κόσμο, που οι απιστίες, οι εγωισμοί, τα μίση και οι τρικλοποδιές θα εξέλειπαν από την ανθρώπινη φύση.
Θα μπορούσαν να είχαν γίνει όλα αλλιώς…! Να μη συναντούσαμε κάποιους ανθρώπους, να μην τους εμπιστευόμασταν και να μην αναγκαζόμασταν να φορτώσουμε τον «παρατατικό» μας με τόσο πόνο, τόσο θυμό, τόσα λάθη. Από ‘κείνα τα μεγάλα. Τα μη ανατρέψιμα λάθη, που κρατούν την ψυχή αιχμάλωτη στο παρελθόν και ανοιχτές τις πληγές της.
Θα μπορούσαν, αλλά…
Πάνω σ’ αυτό το «αλλά» οι άνθρωποι βιώνουμε την αδικία, ποτίζουμε τις νύχτες με τα δάκρυα της προδοσίας και πονάμε. Πονάμε πολύ και θυμώνουμε. Πονάμε βαθιά και οργιζόμαστε. Βουλιάζουμε στο μίσος και αυτοκαταστρεφόμαστε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε. Ότι μπορεί να μας έκλεψαν μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια από τη ζωή μας, αλλά δε θα τους δώσουμε και την υπόλοιπη. Ότι πρέπει να απελευθερωθούμε.
Να απελευθερωθούμε από τα άσχημα βιώματα του παρελθόντος, να τ’ αφήσουμε πίσω μας, να αποδεχτούμε τα πράγματα ως έχουν και να απαγκιστρωθούμε απ’ όσα μας πονάνε. Να συγχωρήσουμε… Δεν είναι αδυναμία η συγχώρεση, όχι αντιθέτως , είναι για ψύχραιμους παίχτες και πολύ δυνατούς λύτες. Είναι η κορυφή του βουνού που απαιτεί χιλιόμετρα ματωμένες αγρύπνιες για να την κατακτήσεις.
Συγχωρώ, σημαίνει πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι. Σημαίνει κοιμάμαι βράδια ατελείωτα με μαύρα πουλιά να φτερουγίζουν στο μαξιλάρι μου και ξυπνάω με περιστέρια. Όχι! Δεν ξεχνάω όσα πέρασα… ΣΥΓΧΩΡΩ!
Συγχωρώ την ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, την ανοησία, τον εγωισμό. Συγχωρώ, γιατί αντέχω και μπορώ. Συγχωρώ, διαγράφω, προσπερνώ και γυρίζω στην καλή μου πλευρά.
Εγώ… Για μένα Συγχωρώ!
