Αλκυόνη Παπαδάκη: Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Αλκυόνη Παπαδάκη - Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

Ώρες- ώρες αισθάνομαι πως κάτι έχω κερδίσει στην κούρσα της ζωής. Κι αυτό για μερικούς απλούς λόγους, ή και περίπλοκους. Όπως το πάρεις…

Δε λέω ότι αγάπησα τον συνάνθρωπο. Είμαι όμως βέβαιη ότι τον ένοιωσα. Ότι τον άκουσα. Ότι ήμουν πάντοτε εκεί. Απίκο, όποτε με φώναξε. Τον άφησα να μου πλασάρει το ψέμα του, για να μπορέσει να σηκωθεί η ψυχή του. Μοιράστηκα την τρέλα του. Ήπια από το ποτήρι του.

Πέρασα υπονόμους, βούτηξα σε χαντάκια με θολά νερά, όμως δεν ξέχασα ποτέ τη μυρωδιά του γιασεμιού. Τη διαδρομή του ήλιου. Πάντα στην άκρη της απόγνωσης, εκεί που τέλειωνε η αντοχή μου, έβλεπα ένα λευκό περιστέρι να έρχεται δειλά - δειλά προς τη μεριά μου. Κι άπλωνα τα χέρια μου να το υποδεχτώ. Δεν έβγαλα σουγιά. Δε δίκασα. Δε ζήτησα ρέστα, κάθε φορά που πλήρωσα λογαριασμό. Κι αν δεν τήρησα κατά γράμμα τις δέκα εντολές, δε στράβωσε εξαιτίας μου ο γιαλός.

Κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου, όπως περπατούσα σε ένα λόφο γεμάτο ξερόχορτα, συνάντησα ένα γαλάζιο αγκάθι. Απίστευτα γαλάζιο! Σαν ένα κομματάκι ουρανού. Και μόνο γιατί συνάντησα ένα γαλάζιο αγκάθι, άξιζε που γεννήθηκα στη γη.

Αλκυόνη Παπαδάκη - Στο ακρογιάλι της ουτοπίας