Λες πως κουράστηκες…
Κουράστηκες να κρατάς την ανάσα σου.
Κουράστηκες να συντηρείς κούφιες εντυπώσεις.
Έτοιμος προς πώληση
κουράστηκες να λειαίνεις γωνίες
και ύστερα να κολλάς ρωγμές.
Να σφραγίζεις την αντοχή
για να καθησυχάζεις τον χρόνο
και να μακιγιάρεις διαρκώς την ασχήμια
μπροστά στον καθρέπτη μιας ρημαγμένης συνέπειας.
Κουράστηκες λες να αψηφάς εσένα.
Να γυροφέρνεις την αλήθεια σου.
Να παραβλέπεις τις ανάγκες σου
να δολοφονείς τα θέλω σου
και να σκιάζει μόνιμα την ψυχή σου
η ομίχλη των χαμένων ευκαιριών.
Κουράστηκες λες μα τολμάς;
Τολμάς να γίνεις εσύ;
Να εκτεθείς μπροστά σου;
Να ορμήσεις έξω από τα εισαγωγικά;
Να αναθεωρήσεις τα μήκη, τα πλάτη και τα βάθη σου τολμάς;
Να στρώσεις, να ξεστρώσεις
να κλειδώσεις και να κλειδωθείς;
Να κάνεις θόρυβο τολμάς;
Θέλει δύναμη ψυχή μου να περάσεις στις εξαιρέσεις.
Θέλει ανάστημα να σφίξεις τη γροθιά.
Θέλει μαχαίρι για να κοπεί το μοιρολόι
φαρμάκι για να φτύσεις την ψευτιά
καρτέρι για να πιαστεί το αύριο.
Θέλει ευθύνη η επιλογή
μάχη το ουσιαστικό.
Θέλουν ουρανό τα φτερά
και λίγο άνεμο να σπρώξει την απόφαση…
Τι λες; Τολμάς;
