Ζωή στην επαρχία: Θετικά και αρνητικά.

 Ζωή στην επαρχία: Θετικά και αρνητικά.

Ζω στην επαρχία ακούς και έλα παραδέξου το, σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο...

Η αλήθεια είναι, το θέμα επαρχία στη χώρα μας έχει δύο βασικές διαφορές. Η μια η καλύτερη, είναι αυτή, που είναι δύο και τρεις ώρες μακριά από τον πολιτισμό, με αυτοκίνητο. Η άλλη, η λίγο πιο ζόρικη, είναι αυτή που εκείνο το μπλε στο χάρτη μεταφράζεται σε μποφόρ και δύο τρία μέσα μεταφοράς που δεν το λες και «ευκολάκι». Θάλασσα λέγεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η δική μου αλήθεια είναι, ότι δεν την αλλάζω τη Σύμη μου, ούτε με όλα τα αστικά και επαρχιακά μέρη του κόσμου.

Είναι το νησί που είναι αγκαλιασμένο από την Τουρκία αλλά είναι και ο τόπος μου.

Τα καλά πολλά... Πρώτα από όλα εδώ δεν χρειάζεται ρολόι και ατζέντα. Άγχος και κυκλοφοριακό εδώ, είναι άγνωστες λέξεις...

Ναι θα μου πεις το κλασσικό που ακούω από μωρό παιδί... «ζεις στον παράδεισο».

Αλήθεια είναι. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η θέα της θάλασσας είναι το «φάρμακο»  για όλες τις ψυχικές ασθένειες.  

Όμως μετατρέπεται σε κόλαση υδάτινη, όταν τα μποφόρ σου λένε «πού θες να πας καρδιά μου είπαμε;»

Μετατρέπεται σε χειρότερη κόλαση όταν ένα πρόβλημα υγείας σοβαρό και δεν εννοώ μια γρίπη με 39 πυρετό, αποφασίσει να σε αγαπήσει λίγο παραπάνω.

Να είναι κι αυτά, που για μας φαντάζουν πολυτέλειες, όπως ένα σινεμά, ένα λούνα παρκ, ένα μεγάλο σουπερμάρκετ και ένα τεράστιο πολυκατάστημα παιχνιδιών...

Όμως τα ξεπερνάς,  γιατί ξέρεις ότι τα παιδιά σου, μπορούν να παίζουν μέχρι αργά στην πλατεία και γυρνούν μόνα τους από το σχολείο.

Μου λείπει να πάρω το αυτοκίνητο και να οδηγήσω σε μια λεωφόρο, όμως οι φίλοι μου είναι δύο λεπτά μακριά.

Τώρα δεν θα σου πω τις λεπτομέρειες για το πως ξαφνικά το κέντρο επιχειρήσεων αυτής της χώρας τιμά τους ακρίτες τέτοιων περιοχών γιατί καταντά γραφικό...

Μου λείπουν πολλά, αλλά ταυτόχρονα δεν μου είναι αναγκαία.

Γιατί σπίτι σου απλά, είναι εκεί που είσαι ο εαυτός σου.