Την περασμένη Κυριακή ξεκινήσαμε από τη Φλώρινα, -όπου μια υποχρέωση κοινωνική μας είχε ταξιδέψει-, με προορισμό την Καστοριά. Ήταν ένα μεσημέρι ψυχρό με τον ήλιο μισοκρυμμένο στον ουρανό και τα σύννεφα να τρέχουν χαμηλωμένα, έτοιμα για βροχή. Όμως μια μαγεία πλανιόταν στον αέρα καθώς ανάμεσα στη Φλώρινα και την Καστοριά κρύβεται ένας κόσμος ιδιαίτερος κι ατμοσφαιρικός.
Το όρος Βίτσι απλωνόταν στα μάτια μας γεμάτο έλατα κι οξιές που σχηματίζουν πυκνά δάση, ντυμένα στα χρυσοκόκκινα χρώματα του φθινόπωρου.
Μετά από μια πανέμορφη διαδρομή 70 περίπου χιλιομέτρων φθάσαμε στην Καστοριά, την αρχόντισσα της Μακεδονίας, την κυρά της λίμνης. Η Καστοριά είναι μια πόλη τόσο όμορφη που ξέρει να κερδίζει τον ταξιδιώτη από την πρώτη στιγμή. Σαν να πήρε η φύση πινέλα και χρώματα και να έφτιαξε μια ζωγραφιά, ένα έργο τέχνης.
Απομεσήμερο πια κι εμείς με διάθεση ρομαντική, ξεκινήσαμε έναν αναζωογονητικό περίπατο γύρω στη λίμνη Ορεστιάδα. Παρά τη ψύχρα, τη μουντάδα και τις πρώτες σταγόνες βροχής τα μάτια μας δε χόρταιναν να απολαμβάνουν την ομορφιά. Κάναμε προσπάθεια να αιχμαλωτίσουμε την κάθε μικρή στιγμή.
Μας καλωσόρισαν οι χήνες που έκαναν κι αυτές το νωχελικό τους περίπατο. Άλλωστε η καρδιά της πόλης χτυπά εδώ, στον παραλίμνιο δρόμο. Μια διαδρομή μαγική, καθώς η λίμνη αποτελεί σημαντικό υγρότοπο και καταφύγιο πουλιών. Οι κάτοικοι της πόλης έκαναν μεγάλη προσπάθεια για την προστασία του περιβάλλοντος και της άγριας ζωής. Η λίμνη και το παραλίμνιο δάσος της έχει κηρυχτεί « Μνημείο Φυσικού κάλους», προστατεύεται από το πρόγραμμα « Φύση 2000», διατηρεί πάνω από 200 είδη πουλιών και μάλιστα κάποιων που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Συνεχίσαμε να περπατάμε ανάμεσα στις ιτιές και τα πλατάνια που ντυμένα στα χρυσαφένια χρώματα του Οκτώβρη χρωματίζουν το βαθύ γαλάζιο της λίμνης. Μικρές βάρκες, θαρρείς βγαλμένες από εποχές ξεχασμένες ήταν αραγμένες στην ακτή ή είχαν βγει για ψάρεμα.
Ανασάναμε βαθιά το ψυχρό βοριαδάκι και νιώσαμε ανάταση κοιτάζοντας τα πουλιά να πεταρίζουν πάνω στα διαυγή νερά της λίμνης.
Το βλέμμα μας μαγεύτηκε κοιτάζοντας την όμορφη πόλη να καθρεπτίζεται στα κρυστάλλινα νερά της Ορεστιάδας. Η περήφανη αρχόντισσα είναι κτισμένη σε υψόμετρο 620 μέτρων και αμφιθεατρικά απλωμένη πάνω από τη χερσόνησο της λίμνης, ανάμεσα στο Γράμμο και το Βίτσι. Τα σπίτια είναι συνήθως διώροφα, γραφικά, με αρχιτεκτονική εποχής και πανέμορφους κήπους.
Το λαμπρό παρελθόν της πόλης αποτυπώνεται με μεγαλοπρέπεια στα αρχοντικά του 17ου και 18ου αιώνα, στις συνοικίες Απόζαρι και Ντολτσό. Τα περισσότερα αρχοντικά είναι καλοδιατηρημένα ή βρίσκονται στη διαδικασία αναστήλωσης αναδεικνύοντας την ομορφιά της πόλης. Εκεί, σε παλιά αρχοντικά στεγάζονται το Λαογραφικό Μουσείο και το Μουσείο Ενδυματολογίας.
Η Καστοριά ήταν η πόλη από όπου ξεκίνησαν οι Μακεδονομάχοι και επιπλέον μία από τις πόλεις της περιοχής που ιστορικά παρέμειναν πλειοψηφικά ελληνικές μέσα στην ιστορία. Οι κάτοικοι της πόλης, μέσα στην πορεία του χρόνου, ασχολήθηκαν και ασχολούνται μέχρι σήμερα με το εμπόριο και τη βιοτεχνία και κυρίως με την παραδοσιακή τέχνη της γουναρικής που έδινε ευμάρεια στην πόλη πάνω από 500 χρόνια. Η παραδοσιακή τέχνη των γουναράδων παλαιότερα αποτελούσε σημαντικό στοιχείο της οικονομίας της πόλης καθώς ήταν περιζήτητη στην παγκόσμια αγορά.
Στην πόλη υπάρχουν θαυμάσιες βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες που χρονολογούνται από τον 9ο έως τον 12ο αιώνα, 74 τον αριθμό, αλλά και μικρά εκκλησάκια μέσα στις αυλές των σπιτιών.
Το Doultso ή Ντολτσό είναι η παλιότερη παραδοσιακή συνοικία της Καστοριάς.
Όταν φθάσαμε, ακολουθώντας τη νότια διαδρομή της λίμνης, είχε σκοτεινιάσει και έβρεχε κανονικά. Ήταν όμως υπέροχα καθώς βαδίζαμε στα λιθόστρωτα καλντερίμια της παλιάς πόλης.
Περνώντας από παραδοσιακά αρχοντικά και νεοκλασικά κτίρια, πολλά από τα οποία έγιναν ξενώνες, φθάσαμε στο εστιατόριο «Ντολτσό» όπου σταματήσαμε για να δειπνήσουμε. Το «Ντολτσό» λειτουργεί στο ισόγειο ενός πολύ όμορφου παραδοσιακού αρχοντικού που χρονολογείται από το 1860 και φημίζεται για τον προσεγμένο του χώρο και την παραδοσιακή του κουζίνα.
Με το μυαλό μας γεμάτο εντυπώσεις κι εικόνες όμορφες, χρώματα κι αρώματα φθινοπωρινά, κουρασμένοι αλλά ανάλαφροι, νιώθοντας τη ψυχή μας ανεβασμένη, φθάσαμε στο τέλος του μικρού οδοιπορικού στην όμορφη πόλη, την περήφανη κυρά της λίμνης.
