Πάντα έρχεται η στιγμή που κοιτάζεις τον ουρανό πάνω από τις πληγές σου!

 Πάντα έρχεται η στιγμή που κοιτάζεις τον ουρανό πάνω από τις πληγές σου!

Είναι πολλές οι φορές που το κορμί σου διπλώνει στα δυο.

Κι άλλες πάλι που η ψυχή σου γαντζώνεται από μια γωνιά για να πάρει μια ανάσα.

Κούραση, απογοήτευση, αδιέξοδα… δεν έχει σημασία τι,  χαστουκίζει τη μέρα σου.

Σημασία έχει ότι μέσα σ’ αυτήν την υπέροχη ανθρώπινη φύση μας που δε σταματά να παλεύει και να προχωρά μπροστά, υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές της απόλυτης αδυναμίας.

Καλώς ή κακώς , δεν μπορείς παρά να το αποδεχτείς ως δεδομένη συνθήκη της ζωής, αλλά και μια συνθήκη που συμβαίνει συχνά και σε πολλούς  κι ας μην το γνωρίζεις. Την ίδια αυτή στιγμή που εσύ νιώθεις  ευάλωτος και χωρίς αντοχές, σε κάποιες άλλες κάμαρες,  κάποιοι άλλοι άνθρωποι νιώθουν ακριβώς το ίδιο για τους δικούς τους λόγους.

Κι ενώ πάντα μας συναρπάζουν οι εξαιρέσεις στα ημίμετρα που συναντάμε καθημερινά, αυτός ο κανόνας της ανθρώπινης αδυναμίας είναι ένας παρήγορος κανόνας όταν όλα δίπλα σου ή μέσα σου φαίνονται μετέωρα.

Είναι ανθρώπινο να πονάς, να απογοητεύεσαι, να νιώθεις πίκρα, παράπονο, θυμό.

Είναι ανθρώπινο να έχεις στιγμές παραίτησης, στιγμές μοναχικές, στιγμές  που δεν έχουν αύριο, παρά μόνο ένα σήμερα που είναι  δύσκολο να το διαχειριστείς.

Θα μου πεις,  τώρα ότι αυτές οι θεωρητικές υπερβάσεις είναι άστοχες κι ανώφελες. Όταν πονάς, πονάς. Και δεν έχει όρια ο πόνος. Όταν είσαι απογοητευμένος, δεν μπορείς να διακρίνεις την απέναντι όχθη. Όταν νιώθεις προδομένος, δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Συμφωνώ! Πρέπει να περάσεις αυτό το στάδιο της απόλυτης παραίτησης. Κανείς όμως που πέφτει, δεν μένει πεσμένος κάτω για πολύ. Προσπαθεί να σηκωθεί.

Βάζει όλες του τις δυνάμεις ή αναζητά ένα χέρι που εμπιστεύεται για να κρατηθεί. Πάντα σηκώνεται όμως όρθιος στο τέλος. Σκουπίζει το σκονισμένο χαμόγελό του, ισιώνει όπως όπως το τσαλακωμένο του ηθικό και στέκεται στα πόδια του.

Γι’ αυτό κάθε φορά που τα μέσα σου σκοτεινιάζουν , να φέρνεις στο μυαλό σου ένα μικρό παιδί που πέφτει. Κλαίει, μένει στο έδαφος για λίγο φοβισμένο και ξανασηκώνεται. Άλλες φορές θα τρέξει σε μια αγαπημένη αγκαλιά κι άλλες φορές θα συνεχίσει το παιχνίδι.

Κάπως έτσι είναι και οι δικές μας πτώσεις.

Επώδυνες, αναπόφευκτες, αλλά πάντα προσωρινές.

Διαρκούν μέχρι τη στιγμή εκείνη που αρχίζεις να βλέπεις τον ουρανό πάνω από τις πληγές σου, όπως λέει και ο Ρίτσος. Μια στιγμή που μπορεί να αργεί, αλλά πάντα έρχεται.

Και για να βλέπεις  τον ουρανό, αυτό σημαίνει πως η ψυχή σου κοιτάζει  και πάλι ψηλά!