Μυστήριο πράγμα ο έρωτας… Καθηλώνει τις άμυνές σου και σε ρίχνει στο πεδίο της μάχης απογυμνωμένο από το ασφαλές καβούκι που προστατεύει την καρδιά σου. Σημαδεύει αμείλικτα πάνω της, χωρίς ίχνος ενοχής ή αναστολής.
Αγνοεί επιδεικτικά, αφοπλιστικά και πεισματικά ηλικίες, φύλο, εμπειρίες, προτεραιότητες. Εισβάλλει στη ζωή σου και σε παρασέρνει στη δίνη του ανελέητα, αλλά και λυτρωτικά. Λιγώνει το κορμί, παραμυθιάζει την καρδιά και παίζει με το μυαλό σου τα πιο παράξενα παιχνίδια. Αλλά και τα πιο όμορφα.
Λένε πως στον έρωτα χάνεις τα λογικά σου. Δεν είναι όμως μόνο η καρδιά σου που φτεροκοπάει. Είναι και το μυαλό σου που θέλει να λεηλατήσει, να κατακτήσει την άλλη καρδιά και το άλλο κορμί. Και παίζει τα δικά του παιχνίδια.
Όχι αυτά τα βολεμένα που κοστολογούνε τι δίνεις και τι παίρνεις, τι αντέχεις και τι αξίζεις. Αυτά είναι άλλα παιχνίδια, βαρετά και προβλέψιμα. Δεν ανήκουν στον έρωτα, δεν τα αναγνωρίζει για δικά του. Ό,τι είναι δρομολογημένο, άρτια σχεδιασμένο, χωρίς εντάσεις, χωρίς λάθη, χωρίς να ματώνεις στην κόψη του ξυραφιού σου, δεν είναι έρωτας. Μην αυταπατάσαι .
Ο έρωτας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στα παιχνίδια του μυαλού. Παιχνίδια δίχως όρους και δίχως όρια… Σε παρασέρνουν πότε στην κόλαση και πότε στον παράδεισο… Παιχνίδια που φλερτάρουν με τις ψευδαισθήσεις, που τρέφονται από το πάθος, που ακονίζουν τη λεπίδα της επίθεσης και γονατίζουν μπροστά στο βλέμμα που σε διαπερνά …
Παιχνίδια που δεν τα ελέγχεις, ακόμα κι όταν νομίζεις πως μπορείς να είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και πως εσύ μετακινείς τα πιόνια στη θέση που θέλεις, όταν το θέλεις και για όσο θέλεις. Παιχνίδια επικίνδυνα μερικές φορές γιατί πατάνε γκάζι μπροστά στις κόκκινες γραμμές σου…
Παιχνίδια που ξελογιάζουν το μυαλό σου, το παιδεύουν, το υποτάσσουν στη λαχτάρα και στην προσμονή. Που στάζουν τρυφερότητα τη μια στιγμή και την αμέσως επόμενη κρύβονται πίσω από τη σκληράδα των λέξεων και την προσποιητή αδιαφορία της σιωπής.
Τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό στον έρωτα φλερτάρουν με όνειρα τα βράδια κι αντικρίζουν με χαμόγελα τη μέρα που ξυπνά. Δεν αντέχουν το βάρος της προδοσίας και την ψυχράδα της αδιαφορίας. Και ματώνουν. Ίσως γι’ αυτό η κόκκινη κλωστή της ανέμης που αρχίζει το παραμύθι να είναι κόκκινη. Είναι κάτι ματωμένα παιχνίδια του μυαλού που επιμένουν να της δίνουν κλώτσο για να συνεχίσει να ξετυλίγει το παραμύθι της…
Ποιος θα τα κρίνει; Σε ποιον να λογοδοτήσουν; Έχει μήπως σημασία αν είναι λάθος ή σωστά; Κανένας ερωτευμένος δεν μπορεί να τους αντισταθεί… Ούτε και θέλει όμως. Γιατί ο έρωτας χωρίς αυτά, απλά δεν είναι έρωτας…
