Καλή, χρυσή η γυναικεία φύση, αλλά αυτά το ορμονικά δεν παλεύονται με τίποτα. Μια φορά το μήνα, εκεί πριν τα έμμηνα που λέει και η γιαγιά μου, το μηχανάκι βαράει κόκκινο.
Κλάματα, μεταπτώσεις, τσατίλες. Φρίκη τρώμε οι γυναίκες πριν την περίοδο.
Το σώμα μας έρχεται και διογκώνεται και μαζί με αυτό και τα νεύρα μας. Πού κρύβουμε αλήθεια τόσο νεύρο ένα κι εξηνταπέντε -μέσο όρο- μπόγια; Μου λέτε;
Το φυτίλι έρχεται κι ανάβει από το πουθενά. Το οτιδήποτε μας στραβώνει, μας φουντώνει, μας βγάζει από τα ρούχα μας.
Κι αυτός ο έρμος που βρίσκεται δίπλα μας; Αυτός που γίνεται ο κυματοθραύστης των ορμονικών διαταραχών μας, τι φταίει; Τι φταίει ο φουκαράς; Και φτηνά την έχει γλιτώσει, γιατί παραδεχτείτε το, πολλές φορές έχετε θελήσει να του κοπανήσετε κάτι στο κεφάλι, να τον βρίσετε, να τον λούσετε πατόκορφα. Χωρίς λόγο, δεν υπάρχει λόγος. Υπάρχει μόνο το ότι περιμένετε να αδιαθετήσετε.
Κι αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος, μια που την πατάει και μια που ξεκινάει να μετράει τις μέρες. Για να ξέρει από πότε ξεκινά η επικίνδυνη περίοδος, η απαγορευτική για πολλά πολλά ώστε να αποφύγει να ξεφύγει η κατάσταση. Αυτοπροστασία λέγεται...
Κι εμείς; Εμείς να ξέρουμε ότι περνάμε ζόρι, βαθιά μέσα μας να νιώθουμε ότι έχουμε άδικο έτσι που τραβάμε τις εντάσεις από τα μαλλιά -που τις δημιουργούμε πρώτα και μετά τις τραβάμε- κι όμως να συνεχίζουμε. Κι όταν πια σκάσει το ηφαίστειο, όταν εκραγεί το σύμπαν μας κι επιτέλους αδιαθετήσουμε, γινόμαστε από ανήμερα θεριά πάλι γατούλες. Κι άντε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα. Άντε να μαζέψουμε τα ξεχειλωμένα.
Παράνοια κι αυτό αλλά έτσι γίνεται, σε τι οφελεί να το αρνηθούμε; Φύση το λένε και δη γυναικεία. Κι είναι γραμμένο μια φορά το μήνα να παλαβώνει. Κι ύστερα να έρχεται στα ίσια της. Μη μας παρεξηγείτε. Καταλάβετέ μας και συγχωρέστε μας. Και να θυμάστε. Όποτε απειλούμε να σας σπάσουμε το κεφάλι, κατά βάθος σας αγαπάμε. Μιλούν οι ορμόνες, όχι εμείς. Κι ας ελπίσουμε να μείνουν μόνο στα λόγια...
