Από την εποχή που δεν τολμούσες να αρθρώσεις δημόσια γνώμη, για διάφορα γεγονότα πολιτικά ή μη, βρέθηκες στο άλλο άκρο! Να εκφέρεις γνώμη και άποψη, επί παντός στητού. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να χρησιμοποιείς και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, (που πια έχουν μπει στην ζωή μας για τα καλά) προκειμένου να υπερασπιστείς τα πιστεύω σου!
Δεν αρκεί που φανατίζεσαι εσύ, φανατίζεις και πλήθος «φίλων», που υποστηρίζουν την πλευρά που αντιπροσωπεύεις!
Να απορρίπτονται, να αναφέρονται και να μπλοκάρονται οι αντιθέτου γνώμης εταίροι!!!
Αν μου επιτρέπεις, αυτό φυσικά δεν λέγεται ούτε κατά διάνοια ελευθερία και δημοκρατία, καθώς αυτά είναι που πρεσβεύεις καλέ μου άγνωστε ή και γνωστέ φίλε.
Γνώμη μου είναι φυσικά, όπως επίσης γνώμη μου είναι πως ζούμε την πιο ύπουλη χρονικά στιγμή μας ως άνθρωποι, στην νεότερη ιστορία της χώρας μας.
Καταπιεσμένα συναισθήματα, καταπιεσμένες προσωπικότητες, που επαναστατούν τόσο άτσαλα και βεβιασμένα, με φανατισμό και εμπάθεια, που θα ζήλευε και ο Μπιλ Λάντεν!
Δεν είμαστε έτοιμοι για την οποιουδήποτε τύπου διαφορετικότητα και κάποιοι από εμάς δεν θα γίνουμε και ποτέ.
Δεν μου αρέσει ο φανατισμός παντός είδους. Θεωρώ πως είναι σαν ένα χαλί σε καλογυαλισμένο παρκέ! Κρύβει από κάτω πολύ βρόμα και σκόνη!
Αποφεύγω να απαντώ και να παίρνω μέρος, καθότι διαθέτω γλώσσα κοφτερή και νεύρα τεντωμένα, σε συζητήσεις που διακρίνω εμπάθεια όσον αναφορά απόψεις προσωπικές για τα πιστεύω τρίτων.
Η άρνησή μου πηγάζει ακριβώς λόγω αυτής της εμπάθειας, ο δίαυλος της επικοινωνίας είναι κλειστός σε ανθρώπους που άγονται και φέρονται με εμπάθεια και φανατισμό.
Άρα ο όποιος διάλογος ακυρώνεται αμέσως.
Έχω όμως μια απορία, την οποία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας…
Εγώ για παράδειγμα από πολύ μικρή αγαπούσα τα ζώα, έτσι μου ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω οτιδήποτε είχε να κάνει με εικόνα κακοποίησης τους. Οπουδήποτε, από την τηλεόραση, έως ως είδηση σε εφημερίδα και περιοδικό.
Έτσι κατά συνέπεια, ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα τέτοιες εικόνες, ή ειδήσεις στους προσωπικούς μου λογαριασμούς.
Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής:
Είναι κάποιος που δηλώνει άντρας, «ανεβάζει», κρίνει και κατηγορεί άλλους άντρες, που εμπλέκονται ερωτικά με άτομα του ίδιου φύλου.
Και ρωτώ η αδαής:
Ποιος σοβαρός άντρας θα ασχοληθεί με το να χλευάζει, να κρίνει, και να σχολιάζει τις ερωτικές προτιμήσεις άλλων;
Ποια είναι η ικανοποίηση του, τι εξυπηρετεί και ποιόν τελικά; Σχόλια τύπου «ντρέπομαι που είμαι άντρας», «αυτά είναι τα χάλια μας, με την ελευθερία που θέλαμε». Το κοινό από κάτω στην αρένα να ζητωκραυγάζει «πέστα», «σκουλήκια, θέλουν σκότωμα».
Τι ακριβώς πρέπει να σχολιάσω είπαμε;;;
Να συμφωνήσω πως είναι σκουλήκι και θέλει σκότωμα, ένας άνθρωπος που επέλεξε να έχει ερωτικό δεσμό με κάποιον του ίδιου φύλου;
Να τον στήσω στο ένα μέτρο, επειδή διαφέρουν οι ερωτικές μας προτιμήσεις;
Κάποιοι θα πουν, πως μια μερίδα ανθρώπων, φέρεται προκλητικά, απέναντι στο κοινό αίσθημα δικαίου και ίσως και να συμφωνήσω, πως ναι το κάνει!
Θα κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και θα πω, πως είμαι σε θέση να καταλάβω, ή ακόμη να φανταστώ, το λόγο που γίνεται κάτι τέτοιο…
Είθισται οι άνθρωποι που βιώνουν την διαφορετικότητα, είτε αυτή είναι ερωτικής φύσεως, είτε θρησκευτικής και λίγο λιγότερο πολιτικής, να βιώνουν τον ρατσισμό σε βαθμό ακραίο.
Είναι μια μερίδα μικρότερη σε σχέση με τον μέσο όρο, που είτε επέλεξε, ή, της έτυχε να αντιμετωπίζει κάτι που την κάνει διαφορετική.
Έχοντας λοιπόν, σε καθημερινή βάση μάθει στον λεκτικό και στον πιο ακραίο φανατισμό, ακόμη και με ξεσπάσματα μίσους, να βρίσκεται πάντα σε θέση άμυνας.
Έτσι κάποιες στιγμές προκαλούν φανερά και το κάνουν αν με ρωτάς, απόλυτα συνειδητά έτσι για να σε πικάρουν, έτσι για να προσβάλουν το κοινό αίσθημα. Πνίγουν για πολλά χρόνια μέσα τους ότι τους καταπίεζε και ξαφνικά σου κάνουν την έκρηξη!
Αναμενόμενο. Όσο σαν κοινωνία θα προάγουμε μοντέλα εκφοβισμού και κοινωνικού αποκλεισμού, τόσο θα γίνεται έκρηξη. Η κοινωνική αποξένωση και η περιθωριοποίηση, δεν είναι σύμμαχος, αλλά εχθρός ενός πολιτισμένου κράτους.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στις θρησκευτικές πεποιθήσεως συμπεριφορές που έχουμε ως κοινωνία, οι οποίες ξυπνούν με τραγελαφικό τρόπο, συνήθως γύρω στις Εθνικές μας επετείους!
Στο πολιτικό σκηνικό επικρατεί η ίδια στάση. Ακραίοι, μη ακραίοι, φιλελεύθεροι κοκ…
Ξέρεις το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να κάθεσαι σπίτι σου να ποστάρεις χλευάζοντας και γελοιοποιώντας το καθετί και τον οποιονδήποτε που δεν σου μοιάζει!
Έχω να σου πω πως η άποψή σου και τα πιστεύω σου δεν αποτελούν πανάκεια.
Σαφώς και υπάρχουν κάποιες νοητές γραμμές, οι οποίες και πρέπει να τηρούνται ένθεν και κείθε.
Όταν ξεπεραστούν αυτές οι νοητές γραμμές έχουμε το ίδιο νόημα, την ίδια ουσία και ένα αποτέλεσμα.
Τον φανατισμό και τον ρατσισμό.
Είτε είσαι στην μια πλευρά, είτε στην άλλη, έχεις την ίδια ακραία συμπεριφορά με ότι δεν ταυτίζεται μαζί σου. Ως «φίλοι» σου λοιπόν καλούμαστε να χαρακτηριστούμε όποια θέση κι αν πάρουμε. Ακόμη κι η ουδέτερη, μας καθιστά δειλούς και άβουλους. Κάτι που φυσικά και δεν ισχύει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Γενικά πιστεύω στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Σε εκείνους που σέβονται την διαφορετικότητα από όπου και εάν προέρχεται.
Αν με ρωτάς πάντως, ανάμεσα σε έναν «άντρα» που κακοποιεί, παιδιά, ζώα ή την γυναίκα του, προτιμώ να δω δύο άτομα του ίδιου φύλου να περπατούν στον δρόμο, ήρεμοι και ευτυχισμένοι.
Η περιβόητη ελευθερία μας, δεν κερδίζεται ούτε με ακραίες φωνές, ούτε με διεκδικήσεις μίσους.
Κερδίζεται νομίζω, μέρα τη μέρα και στιγμή με τη στιγμή.
Όταν θα δω ένα ζώο και αντί να βγάλω πάνω του ότι μίσος χωλαίνει την ψυχή μου, σκύψω να το χαϊδέψω και να το προσπεράσω αθόρυβα.
Όταν θα συναντήσω ανθρώπους που δεν μου μοιάζουν και δεν θα τους ρίξω την φαρμακερή μου ματιά, αλλά θα τους σεβαστώ σαν όμοιους μου και θα περάσω δίπλα τους.
Όταν θα κυκλοφορώ στον δρόμο κρατώντας το άρρωστο η δύσμορφο παιδί μου και δε θα δω τα βλέμματα της λύπης και του οίκτου, αλλά το βλέμμα εκείνου που ξέρει πώς είναι να δίνεις αγώνα.
Πιστεύω πολύ επίσης στις επιστροφές και στα ανταποδοτικά τέλη του σύμπαντος!
