Μου χρωστάς έναν Δεκέμβριο.
Δεν θα ήταν δίκαιο άλλωστε να διαβάζουμε μόνο το «Μου χρωστάς έναν Αυγουστο».
Μου χρωστάς έναν Δεκέμβρη για να κλείσει και η χρονιά σωστά.
Όπως θα ήθελα, όπως θα ήθελες, όπως θα έπρεπε, όπως ακριβώς θα το φανταζόμουν.
Ωραίος ο Άυγουστος με τις ακροθαλασσιές.
Ωραίος και ο Δεκέμβριος με τους στολισμένους δρόμους.
Τι κι αν έχει κρύο ;
Είναι η πιο όμορφη περίοδος για αγκαλιές.
Για έρωτες.
Για εκείνα τα χέρια που κρατιούνται χέρι-χέρι στον δρόμο.
Για ζευγάρια που δεν ξέρουν που πάνε.
Για ανθρώπους που παλεύουν να σώσουν κάτι.
Για αυτούς που δεν υπεραναλύουν.
Για εκείνους που ζουν και πέφτουν με τα μούτρα.
Για όλους εκείνους που έφαγαν τα μούτρα τους και δεν το έβαλαν κάτω.
Για εκείνους που ζουν 365 μέρες τον χρόνο με ευγνωμοσύνη.
Για εκείνους που αγαπάνε με την ψυχή τους.
Για εκείνους που πάνε κι ότι βγει.
Για εκείνη που τον ψάχνει.
Για εκείνον που την βρίσκει.
Μου χρωστάς έναν Δεκέμβριο.
Με τα μάτια κλειστά, μιας και πολλές φορές χρειάζεται να τα κλείσουμε και να νιώσουμε αυτό που υπάρχει γύρω μας.
Θα ήθελα τον Δικό μας Δεκέμβριο.
Εκείνον που θα το ζήσουμε χωρίς να περιμένουμε να αλλάξει η χρονιά.
Ας είναι αυτός ο Δεκέμβρης όλη η χρονιά μαζί.
Να ζήσουμε, να νιώσουμε.
Να πάμε για τις επόμενες 365 μέρες.
Μην ξεχάσεις τον δικό μας Δεκέμβριο.
