Έρωτας.
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, που να φτάσω, πώς να το κλείσω σε λίγες γραμμές μόνο.
Έρωτας.
Δύο.
Πεταλούδες.
Πυροτεχνήματα.
Έτσι είναι ο έρωτας.
Τόσα πολλά συναισθήματα σε μια μόνο λέξη.
Έρωτας.
Δυο άνθρωποι σε έναν καναπέ Σάββατο βράδυ.
Σε μια Κυριακάτικη βόλτα.
Σε ένα μεσημεριανό φαγητό Δευτέρας.
Δυο άνθρωποι μαζί.
Απόλυτα, αμοιβαία, σχεδόν κτητικά.
Γιατί στον έρωτα δεν επαιτείς, δεν απαιτείς.
Ο Έρωτας θέλει γερό στομάχι.
Θέλει να νιώθεις.
Είναι ανατριχίλα από μόνος του.
Είναι επαναστάτης.
Δεν έχει λογική.
Ποτέ.
Σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστο.
Πότε δεν ερωτεύεσαι με πρόγραμμα.
Ίσως γι αυτό να είναι τόσο συγκλονιστικά ωραίος.
Είναι αυθόρμητος και γενναίος.
Δεν βλέπει εμπόδια, δεν βρίσκει προβλήματα.
Οι άνθρωποι όταν ερωτευόμαστε δεν βλέπουμε.
Δεν κάνουμε λάθη.
Δεν ξέρουμε από σωστά.
Δεν βάζουμε την λογική.
Έχουμε μόνο το συναίσθημα.
Έχει κι αυτό την χάρη του.
Είναι μετρημένοι οι έρωτες της ζωής μας.
Κι αυτό στα μάτια μας μας κάνει ήρωες.
Γιατί και τα αισθήματα θέλουν κότσια.
Πόσο τυχεροί όταν ένα κι ένα κάνουν δύο.
Κι αυτό το δύο κάνουν ένα μαζί τεράστιο.
Έρωτας.
Όλη η μαγεία σ´αυτήν τη λέξη.
Έρωτας.
Όλο αυτό που συνέβη τυχαία.
Έρωτας.
Εσύ.
Που όσα χρόνια κι αν περάσαν πάντα θυμάμαι πώς έκανες την καρδιά μου να χτυπάει.
Πώς έκανες το μυαλό μου να σκέφτεται.
Πόσο σε ερωτεύτηκα.
Μα το κυριότερο ... Πώς με έκανες να νιώσω.
