Πρώτη φορά μαμά…
Μια βαλίτσα πριν ενάμιση χρόνο περίπου, σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας ζωής. Από κόρη, σύζυγος. Ένα σκαλοπάτι που όσο εύκολο κι αν φαντάζει, σηματοδοτεί αλλαγές που δε βάνει ο νους σου.
Όμορφη η συμβίωση αν και με ζόρια. Να συνηθίσεις το χνώτο του άλλου, να συνηθίσει κι εκείνος το δικό σου. Να κερδίσετε με κόπο, συζήτηση, κατανόηση και κυρίως αγάπη, αυτή την αρμονία που βλέπει κανείς στα παλιάς κοπής ζευγάρια που γιορτάζουν τις χρυσές και πάει λέγοντας επετείους της κοινής ζωής. Δύσκολο αλλά δεν είναι και το μόνο.
Από το μόνος στο μαζί θέλει κόπο. Θέλει υποχωρήσεις, απαιτεί θέληση.
Κι όταν πια το καταφέρεις, δεν έχεις παρά να πας ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Από σύζυγος, μητέρα.
Μη με ρωτάς πώς πέρασαν 9 μήνες. Δεν ξέρω τι να σου πω.
Ξέρω μόνο πως σαν τώρα θυμάμαι να κρατάω ένα τεστ εγκυμοσύνης με δυο γραμμές και μετά μια εξέταση αίματος που πιστοποιούσε αυτό που η διπλή γραμμή είχε αφήσει να πλανάται. Εγκυμοσύνη.
Παραμονή απόψε.
Η βαλίτσα μου περιμένει στην πόρτα. Αύριο τέτοια ώρα τίποτα δε θα είναι ίδιο.
Αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, οι δύο θα είμαστε πλέον τρεις. Και η σύζυγος θα είναι μαμά.
Πρώτη φορά μαμά.
Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι ακόμη και τώρα, που δεν τον βολεύει η στάση που κάθομαι και γράφω τούτες τις αράδες και κλωτσάει, δεν το πολυπιστεύω ότι μου συμβαίνει.
35 χρόνια τώρα, έχω αγαπήσει τόσα ξένα παιδιά που έχω χάσει το μέτρημα.
Τώρα ήρθε η ώρα για το δικό μου. Ένα φασολάκι που το έφτιαξε μια μεγάλη αγάπη, ένα ταιριαστό σμίξιμο που ούτε στα τρελά μου όνειρα δεν περίμενα.
Ήρθε η ώρα να πιάσω στα χέρια μου τον γιο μου και να ξεχάσω και πρηξίματα και καούρες και πόνους κι όλα.
Αυτό το βράδυ είναι το πιο παράξενο από όλα όσα έχω ζήσει. Αύριο δε θάναι τίποτα πια το ίδιο.
Αύριο, αν θελήσει ο Θεός να ολοκληρώσει την ευλογία που 9 μήνες τώρα μου χαρίζει, θα είμαι τέτοια ώρα μαμά.
Πρώτη φορά μαμά.
Κι αυτό το συναίσθημα δε θα βρεθεί καμία λέξη να το περιγράψει. Στο λέω εγώ, που όσο να πεις, κάτι κατέχω από λέξεις…
