Τα τελευταία χρόνια από πολύ νωρίς ξεκινάει το mood των Χριστουγέννων, ακολουθώντας ίσως λιγάκι τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν πως η λαμπερή και χαρούμενη ατμόσφαιρα του σπιτικού τους λειτουργεί αγχολυτικά και ανασηκώνει από τα πατώματα την πεσμένη ψυχολογία.
Βλέπεις, γλυκαίνει η ματιά του ανθρώπου μέσα στα χρώματα και στις γιορτινές τις μυρωδιές. Κι αυτό όλοι το έχουμε ανάγκη. Κι ας ξέρουμε πως διαρκεί λίγο. Από την άλλη, το να προσπαθείς να δεις τη ζωή σου μέσα από ένα λαμπερό και χαρούμενο κλίμα μικρής διάρκειας, μάλλον σαν μεσοβέζικη λύση ακούγεται κι όχι ως αναγεννησιακή λύτρωση.
Αυτή, λοιπόν, η χαρούμενη και ανάλαφρη διάθεση του ανθρώπου, έχει αντίκτυπο και στον τρόπο που βιώνει τα συναισθήματά του. Γαληνεύουν τα μέσα του, χαμογελά περισσότερο, περιποιείται την εικόνα του, χαρίζει δώρα στους αγαπημένους του και νιώθει την ανάγκη να εκφράσει την αγάπη του με κάθε τρόπο.
Το λένε, άλλωστε, πως το βαθύτερο μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη. Όλη αυτή η αγάπη, λοιπόν, που σκορπίζεται τόσο απλόχερα διά ζώσης, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πράξεις, με λόγια και με πλεόνασμα σε ευχές και σε εικόνες, θα έπρεπε να κάνει τη ζωή μας πληρέστερη συναισθηματικά για όλον τον υπόλοιπο χρόνο.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί μετά τη γιορτινή ατμόσφαιρα του δωδεκαημέρου, η ρουτίνα και η καθημερινότητα επανέρχονται στα προεόρτια επίπεδα; Γιατί μπαίνουμε και πάλι στον αυτόματο πιλότο της συναισθηματικής ανεπάρκειας, της συναισθηματικής στειρότητας, της συναισθηματικής ουδετερότητας;
Ίσως να μην μπορεί να δοθεί απάντηση που να ικανοποιεί τα ερωτήματα αυτά, όμως το σίγουρο είναι πως η αγάπη που τόσο διατυμπανίζουμε τούτες τις μέρες δεν μπορεί να διαρκεί τόσο λίγο. Δεν είναι αγάπη αυτό που έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Η αγάπη μεγαλώνει με αγάπη όλον τον χρόνο. Η ανθρωπιά κάνει καλύτερο τον κόσμο όταν τον αγγίζει όλον τον χρόνο.
Ίσως να κουβαλάμε πολύ θυμό μέσα μας, πολλή πίκρα ή πολύ παράπονο. Και για να ριζώσει μέσα μας η αγάπη να πρέπει πρώτα να αποβάλλουμε όλα αυτά που αγκυλώνουν τη ζωή μας,. Ίσως να πρέπει να στραφούμε προς τα μέσα για να δούμε τι είναι αυτό που τροφοδοτεί τη δική μας τοξικότητα, τη δική μας μιζέρια, τη δική μας κακεντρέχεια, τη δική μας μικροπρέπεια, τον δικό μας εγωισμό. Μόνο τότε θα μπορούμε να νιώσουμε την αγάπη χωρίς φραστικές τυμπανοκρουσίες, χωρίς πολλά θαυμαστικά, χωρίς να έχουμε ανάγκη από καμιά λάμψη που θα γίνει το περιτύλιγμά της.
Κι αν τα καταφέρουμε, ίσως τότε τα Χριστούγεννα μέσα μας να διαρκούν πολύ… και να είναι απλά, ταπεινά, γεμάτα ανθρωπιά, τρυφερότητα κι αγάπη κάθε εποχή του χρόνου…
