Οι φίλοι και οι φίλες μου συχνά μου λένε πως έχω την τάση να δικαιολογώ τους ανθρώπους και να ανέχομαι συμπεριφορές που δεν είναι τόσο καλές.
Εγώ όμως έχω μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Ίσως και της ζωής.
Δε δικαιολογώ, δεν ανέχομαι. Απλά κατανοώ.
Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύσκολες μέρες, δύσκολες φάσεις ή δύσκολες στιγμές.
Κατανοώ πως όλοι μας μπορεί να μην ξέρουμε να χειριστούμε μια κατάσταση ή ένα συναίσθημα, πως μπορεί να μπλοκάρουμε, να πούμε πράγματα που δεν τα εννοούμε, να χάσουμε τον εαυτό μας για λίγο ή για πολύ.
Θεωρώ πως όλα είναι ανθρώπινα και πιθανά να μας συμβούν.
Αυτό που έχει σημασία να δούμε είναι το τι έκανε ο άνθρωπος αυτός μετά. Πώς χειρίστηκε το όλο θέμα. Αν προσπάθησε να το χειριστεί, αν κατάλαβε πως ένιωσε ο άλλος, αν θέλει να βελτιώσει τον εαυτό του και τις σχέσεις του.
Μπορεί κάτι που δεν πήγε καλά να με κάνει να μάθω κάτι καινούριο, κάτι σημαντικό για μένα ή για τους άλλους. Μπορεί ακόμα και να με φέρει πιο κοντά στον άλλον αν βρω τρόπο να επικοινωνήσω τι με οδήγησε σε αυτή τη συμπεριφορά.
Φυσικά δεν μιλάμε για ξεκάθαρα προσβλητικές, κακοποιητικές, παραβατικές συμπεριφορές. Μιλάμε για συμπεριφορές που μπορεί να δούμε όλοι μας στην απλή καθημερινότητα. Συμπεριφορές που ξεφεύγουν λίγο από τα όρια και πληγώνουν τους άλλους. Πολλές φορές χωρίς καν να το αντιληφθούμε.
Δε δικαιολογώ λοιπόν τους ανθρώπους. Τους αποδέχομαι. Τους ακούω. Τους βοηθάω.
Δεν τους ανέχομαι. Τους δίνω ευκαιρίες.
Εξαρτάται από εκείνους τι θα κάνουν με αυτές τις ευκαιρίες.
Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι μας πληγώνουν από πρόθεση –τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Μας πληγώνουν από άγνοια, από αμέλεια, από ανικανότητα να χειριστούν μια κατάσταση, όχι όμως απαραίτητα σκόπιμα ή από κακία.
Αν δεν μπορώ να τους βοηθήσω, αν δεν μπορούν οι ίδιοι να βοηθήσουν τον εαυτό τους, τότε έχω κάθε δικαίωμα να απομακρυνθώ από μια κατάσταση που με πληγώνει και δεν αλλάζει.
Αλλά πρώτα θα δώσω ευκαιρία στους ανθρώπους. Ευκαιρία στον Άνθρωπο.
Είμαι εδώ για να τους αγαπήσω, όχι για να τους κρίνω.
Το ίδιο περιμένω και από εκείνους
