Πάλεψα πολύ με τους δικούς μου δαίμονες για να ανεχτώ άδικες συμπεριφορές, ανούσια τερτίπια και παραξενιές χωρίς τέλος.
Ποτέ δεν γούσταρα τον τίτλο του καλού παιδιού και πότε δεν τον είχα. Μια ανήσυχη ψυχή, μέσα σε μια ήρεμη φυσιογνωμία. Χόρτασε, βλέπεις, η ψυχή με την αδικία και την ψευτιά, έμαθα να λέω ναι.
Συνήθισα να μην κάνω θόρυβο στο πέρασμα μου. Έσκυβα το κεφάλι, όχι επειδή ντρεπόμουν να δω αυτόν, που μου έλεγε ψέματα, αντιθέτως με τύφλωνε αυτό το άδειο βλέμμα του. Μια τεράστια προσπάθεια, ένας ατελείωτος δρόμος ως ότου να φτάσω εκεί που ήθελα. Στην ηρεμία, μακριά από την βαβούρα του κόσμου.
Τα πολλά ναι με κούρασαν, τα αμέτρητα τίποτα με διέλυσαν. Φορούσα το χαμόγελο και προσποιούμουν, πως όλα είναι εντάξει κι εγώ χαρούμενη. Δεχόμουν με ευκολία ό,τι άσχημο είχε ο καθένας να πει, όσο δηλητήριο είχε να στάξει. Χαμογελούσα στα πικρόχολα σχόλια και στα άνοστα αστεία απ΄όπου δεν έλειπε κάθε είδους κακία....Έτσι πιστεύει ο καθένας πως μειώνοντας κάποιον παίρνει αξία ο ίδιος.
Τώρα νομίζω, πως ήρθε η ώρα ό,τι δώσεις να πάρεις. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν θα αδικήσω κανέναν να ξέρεις.
Α, μην ξεχάσω να σου πω την αγάπη και τον σεβασμό, την αλήθεια και την εντιμότητα, θα στα πληρώσω με όλη μου την ψυχή.
Αν χρειαστεί, θα στραγγίξω τον εαυτό μου...
Από το λίγο θα βγάλω πολύ.
Εάν πάλι θελήσεις να μου δώσεις ψέμα, αδιαφορία και όλα αυτά τα συναισθήματα, που κάνουν ελεύθερα τα πήγαινέλα τους, σε κερνάω την απαλλαγή σου από εμένα....
Δεν θα μείνω κάπου όπου δεν χωράω. Πες το εγωισμό....εγώ θα το πω σεβασμό και αξιοπρέπεια προς τον εαυτό μου. Όταν. λοιπόν, δεις την θέση μου ν΄ αδειάζει, να ξέρεις πως άδειασες κι εσύ για μένα, μάλλον εσύ με άδειασες.
Η ζωή μικρή και το μέλλον άγνωστο, θέλω λοιπόν ένα «τώρα» με σεβασμό, αλήθεια και αγάπη, έτσι για να ξορκίζει την κακία του κόσμου!
